A FRIEND TO ALL, IS A FRIEND TO NONE

  You know what's more painful than a break up? yon yung walang tumuturing sayong kaibigan.

Maraming nagsasabi na sobrang bait ko raw, one call away friend, ika nga, and sa totoo lang sobrang nakaka-flatter masabihan non kasi sa bahay hindi naman ganon tingin sa'kin “pakiramdam ko ako yung black sheep ng pamilya.” Halos lahat ng classmate ko nung grade 7 ka-close ko and I thought of them as a friend. May mga nagpapasama sa'kin sa cr, sa canteen, and kasama rin tuwing uwian, simpleng bagay pero sobrang saya ko na. Until nag-grade-8 na kami, same scenario pa rin hanggang one day biglang may pinagawa ESP teacher namin,

“in a ¼ sheet of paper, gusto kong ilagay niyo yung pangalan ng taong tinuturing niyong kaibigan sa room.”

SOBRANG DAMI kong naisip that time, like kung pwede lang silang ilagay lahat gagawin ko, pero I still choose that one friend of mine na mas close ko and medyo crush ko rin kasi AHAHAHA! May tinuturing naman akong bestfriend kaso ibang section siya, after namin magsulat, sabi ng teacher namin,

“ngayon ibigay niyo ang papel sa name na nilagay niyo”

Sa sobrang excitement, binigay ko agad yung papel sa kaibigan ko and bumalik sa upuan, pretending na hindi nag-eexpect maabutan HAHA, kaso nagkatotoo nga, NI ISA sa 50 kong kaklase wala man lang ni isang nagbigay sa'kin. I felt like crying that time then sabi pa ng teacher namin,

“Siguro naman lahat kayo nakatanggap, KUNG HINDI, MAGBAGO-BAGO NA KAYO, itaas nga ang kamay ng mga nakatanggap..!”

Then nakita kong nagtaasan nga ng kamay mga classmates ko, sa sobrang kahihiyan nagkunwari na lang akong may pinupulot sa ilalim ng upuan ko and dama ko talaga sa pagyuko ko may tumulo mula sa mata ko AHAHA, tumatak sa'kin yung pangyayaring yon and simula non lagi na 'kong tumatanggi sa kahit sino, there nakita ko na.

What's funnier is that same scenario pa rin nung grade 9, nagpasulat ulit yung teacher namin sa ESP but this time confident na 'ko since yung bestfriend ko sa ibang section last year, naging kaklase ko na, THEN AGAIN AHAHAHA, wala na naman akong na-receive na papel, nakakatawa pa ron, yung bestfriend ko, nakakuha ng dalawang papel, isa mula sa'kin at isa mula roon sa taong inabutan din niya. SIMULA NON NATRAUMA NA'KO, NAISIP KO NA BAKA NGA TAMA YUNG PAMILYA KO, first of all, sila na rin nagsabing “ Kaya wala kang nagiging kaibigan, kasi ganyan ka, gusto mo ikaw lagi matalino, magaling”

That day I realized na baka ganon yung tingin ng iba sa'kin, nagmamagaling. That's why nag-take advantage sila. Grade 10 ako, last year, medyo dumistansya na rin ako, this time may naging kaibigan na 'ko UNEXPECTED FRIENDSHIP, magwa-one-year na kaming bestfriend and sorry to say, pero ambabaw ng tiwala ko pakiramdam ko one day tatalikod din siya sa'kin, and I hope HINDI.

KUNG TUTUUSIN WALA NAMANG MALALA SA NANGYARI, SIMPLENG PANGYAYARI PERO NAKAKATRAUMA.

PS. Idk kung may mapagtitripang basahin to. I know medyo mababaw pero si-send ko pa rin pampagaan lang, wala kasi akong mapagsabihan HAHA

bam

2020

KVSHS

Others

MAHAL PARIN KITA KAHIT MASAKIT NA

  Five years ago, December 2015. I met him sa isang kasalan sa lugar nila. Wala talaga akong balak sumama that time sa mga tita at pinsan kong nagaaya kasi tinatamad ako dahil nga malamig. Pero napilit nila ako kasi minsan lang naman sila umuwi dito sa amin. Wala akong pakealam sa suot ko non. Naka jogging pants ng green at plain white shirt with jacket. At first naiilang ako kasi mukha siyang manyak nung mga panahong yun. (Gangsters??) Naka whole black e, black pants, black shirt and yung asset niyang lahat makakapansin don. May mga barkada akong taga don kaya mabilis niyang nalaman ang pangalan ko. Ultimo Facebook account at cellphone number ko nakuha niya. Masyado pa akong bata that time kaya hindi pa ako nagseseryoso. Hanggang lumipas ang mga araw na naguusap na kami because of my friends na tinutulungan siya para mapalapit sakin. One time nung sinundo ako ng papa ko sa school, napansin kong may sumusunod samin hanggang sa bahay. It was him. At first, nakakairita siya. Pero habang tumatagal nagugustuhan ko na siya.

Nagligawan kami, hanggang sa sinagot ko na siya. And nalaman ko ding ako pala ang first GIRLFRIEND niya. Pinakilala niya agad ako sa magulang niya. I ask him "Ipapakilala agad? Ang bata pa natin nakakahiya."

"Ano naman ngayon? Ikaw unang girlfriend ko, gusto ko makilala ka nila."

"Kahit na. Grade 8 palang tayo."

"Ikaw? Hindi mo ako ipapakilala?"

"Hindi."

"Bakit?"

"Ipapakilala ko lang sa magulang ko yung taong sure akong makakatuluyan ko. Bat ikaw? Pinakilala mo ba ako dahil sure kana sakin?"

"Oo. Someday. Ipapakilala mo rin ako."

That was our conversation back then. Days passed, sobrang saya ko. Sobrang daming alaala ng nagawa namin sa loob ng 4 months. It feels like a year na sa akin yon. Kaso wala. Maghihiwalay parin talaga. Nagbreak kami nung 2016 and after break up, ang dami kong naging boyfriend but still, siya parin laman ng puso ko. Maybe because hindi na puppy love yung nararamdaman ko sa kanya nung time na yun. 2 years. 2 years had passed since we broke up. But I'm still into him. Naging stalker ako. Nagseselos ng palihim. Kinikilig Everytime na nakikita siya. Sa 2 years na yon, lagi kong hinihiling na sana magbalikan kami. And finally, 2018. Nagbalikan kami because of her mom. Umuwi yung mama niya galing sa ibang bansa and niyaya ako sa bahay nila. Dun kami nagusap ng maayos at onti onti nanaman kaming bumabalik sa dati. Ang funny nga e, kasi kung paano ako kiligin sa kanya noon ganun parin hanggang ngayon.

Two years na kami until now. And sa 2 years na yan, ang dami naming pinagdaanan. Pinakilala ko na rin siya sa family ko kasi sure na ako sa kanya e. Mahal ko. Sobra. Travel travel, kwentuhan about life and enjoying the company of each other. Pero sa isang relasyon hindi talaga mawawala ang away, sakit at pagloloko. Sa loob ng 2 years na yan. Ilang beses kaming nagbreak pero nagbabalikan naman. Naranasan ko na ring mabaliwala, umiyak ng umiyak, masaktan, magmakaawa and sobrang dami pang iba. Ang daming nabago sa akin na pinabago niya. Tinanggap niya yung bad side ko but at the end of the day, sinumbat din. Ilang ulit ko siyang nahuling may kausap na iba, kalandian habang kami pa. You know what's funnier? Tumira kami sa iisang bahay pero nagagawa paring magloko. Galit ako sa mga babaeng nilalandi niya. Pero mas galit ako sa kanya at sa sarili ko. Kasi kahit anong panloloko ang gawin niya sa akin hindi ko siya maiwan iwan.

Tanga? Siguro oo. Nawalan ako ng kaibigan, lumayo loob ko sa kanila kasi sinusunod ko lahat ng utos niya. Nung panahong nagkakalabuan kami? Ako ang walang malapitan. Lumuhod ako sa harapan niya para di niya ako iwan. Nagmakaawa akong hintuan na niya ang paglalandi sa iba. Umiiyak ako sa harapan niya. Pero alam niyo kung anong ginagawa niya? WALA. Never siyang naawa sakin. Dumating yung point na nawalan na ako ng gana sa lahat. Pag galit ako, nagseselos or kahit ano. Nananahimik nalang ako. Tapos isusumbat niya saking paano namin maayos kung hindi ako magsasalita. Gustong gusto ko sabihin sa kanya na nung panahong gusto kong pag usapan namin lahat binabaliwala niya ako. Nung panahong nag oopen ako sa kanya sasabihan niya akong OA. Pero hindi ko magawa. Kasi sobrang sakit na. Hindi ko alam. Hindi ko maintindihan. Pag galit ako at bumabanat siya kinikilig parin ako. Yung pagmamahal ko sa kanya hindi mababawasan. Pero mas lamang yung sakit ngayon kesa pagmamahal niya. Oo kami parin, tanga na kung tanga. Pero hindi ko kayang mawala siya sakin. Sinanay niya akong lagi kaming magkasama sa lahat ng bagay.

Ngayon? Ako tong nahihirapan mag adjust. At this moment, tinitiis ko lang lahat ng sakit alam kong dadating ako sa point na mapapagod rin akong mahalin siya. Na magiging matatag ako at kakayanin na wala siya. Lahat ng sakit na nararamdaman ko ngayon? Mawawala rin to. Sa mga babae jan, piliin niyo yung taong mas mahal KAYO. Hindi yung taong mahal kalang sa umpisa. Para wala kayong pagsisihann gaya ko.

Babae

2020

Nursing

Others

RESORT

  Isang araw nag ka ayaan kami ng mga tropa ko na mag swimming. Sila Zoe, Aldana, Lester, Joshua at marami pa. Yung mga pangalan lang na sinabi ko yung sumama. Gusto nyo pa ba malamaan ano dinahilan nila sa magulang nila? Hahahahaha ok. Si Zoe sabi niya kay Papa nya (kasi mgalitin si mama nya kaya kay papa nya nalang sinabi na mag oover night kami sa bahay nila Joshua kasama ako si Lester at Aldana. Tapos yon na nga PROJECT ang pinaka magandang dahilan nyan hahahhaah. Kay Aldana naman (masungit dalawa nyang magulang pero mayaman sila) sabi nya pupunta daw syang mall (kaya wala ng pake mga magulang nya sakanya) at kaming lahat ang nag pa bayad ng cottage sa kanya pati na rin entrance fee Hehe. About kay Lester, wala papayag na agad magulang nya mabait ehhhhhh. Sanaollll !! Sabi nya mag swi-swimming daw kami at booom "oo" na daw tapos na. Kay Joshua naman mag pinsan kami kaya alam na nila yon.

Ako at si Joshua sa inumin (RC at ROYAL oopssss hindi kami sponsoredddddd hahahahaha) samantalng yung mga yon ay snacks na ( PIATOS, FISHDA, etc hahahahaha) Ayon nga nag bayad na si Aldana ng entrance fee at yon langoy langoy na kahit di naman makaalis sa pwesto hahahahaha jokeeeee! Alas nueve na tapos pauwi na kami. Ang saya talaga di ko makalimutan ang pangyayari syempre barkada yonnnn. Yon ang alam si Aldana parin ang mag babayad hahahahah, yaman ehhhhhh Sanaollll! Pauwi na kami dalawang tricycle sinakyan hhahaahaha. Si Zoe lang at mga gamit ang kasama ko samantalng yung mga unggoy este taong yon saisang sasakyan naman.

Nakarating na kami sa kanto ng aming magandang brngy pero yung mga unggoy wala pa. Tinawagan ko si Joshua at ang sabi nya malapit na raw sila tas sabi ko naman, okay. Alas dies na wala pa rin sila, si Zoe sabi nya mauna na daw sya kasi papagalitan na sya Sabi ko naman wait 10:05 ka nalang umuwi. Sabi nya, sige. At yon 10:05 na uuwi na sya. Nag lakad lakad ako papunta sa pinag swimmingan namin may mga tanod at pulis sa area doon pinuntahan ko pero nakakita ako ng tricycle kahawig ng sinakyan nila Joshua, dali dali akong tumakbo doon.

Ang sakit sakit sakit biglang tumulo luha ko sa nakita ko. Nakakita akong babae na naputol yung paa kaya napatigil ako umiyak naman ako kasi nadapa ako noon (Hahahaha akala nyo sila yon noooooooo?) Hahahah sobrang kaba ko rin noon. Mas masakit pa pala yung nangyari kila Joshua. Na bangga ng track yong tricycle na gamit nila at yon na nga patay na sila. Akala ko hindi mangyayari yon pero akala lang pala. Agad agad ko sinabi sa mga magulang namin/nila ang nangyari. Alas dose na nun. Nakatitig pa rin ako sa nag da-drive ng track umiiyak at nilalamig. Syempre sa akin lahat ang sisi hahahah wala eh patay na sila wala na akong magawa. Pinauwi muna ako at pinatulog. Napanaginipan ko sila, kung paano nangyari ang lahat ng iyon. Kinabukasan alas dos ng tanghali ako nagising, pagkagising ko nasa harapan ko mga mukha ng magulang nila. Inilibing na daw sila hindi daw kasi pwede iyon kasi maraming dugo at hindi na nakorte ang mga katawan nila kaya inilibing na agad. Si Zoe nilalagnat daw sobrang init daw ng temeratura nya. Sinisisi ko mismo Ang sarili ko. Ako lang ang maswerte na hindi nagkaskit o namatay. Nag pray ako sinabi ko kay God bakit nya kinuha tatlo kong matalik na kaibigan at bakit hindi nalang ako ang kinuha nya.

Umiiyak pa rin ako hanggang ngayon, isang taon na iyon pero alalang alala ko pa din.Simula noon wala na akong naging kaibigan. Muntik na ako magpakamatay dahil sa sakit na nararamdaman ko pero hindi ko magawa ehhh. Ang ending ay natuto ako maging mag isa at maging malungkot araw araw. PURO SILA NASA ISIP KO.

Unknown

2008

Unknown

Unknown

MASAYANG MAGING MALUNGKOT

  Ewan ko ba kung bakit ganyan ang title pero komportable akong maging malungkot lagi, bakit? Ganito kasi yun. Di ako magaling magkwento pero I'll try. Nagsimula lahat nung junior high school ako, mahiyain kasi ako dahil marami akong pimples before. Syempre malaking epekto yun lalo na gr7 ako nun, walang friends dahil marami nandidiri sakin sa mukha ko. Nasa genes na kasi namin ang pimples. Masipag naman ako sa school, lagi ako nasa top students sa section namin.

Fast forward. At dahil malaking epekto sakin ang pagkawala ng confidence before, di ako natutung magsocialize up to days kahit kaunti na lng ang mga pimples ko dahil may daily facial routine na ko. May friends naman ako pero mostly plastik ganern, ung magchachat lng kapag may kailangan. Then eto na, syempre dahil wala kang matinong friends, lagi lng ako nasa bahay. Walang gala with friends ganern. Lagi lang ako nasa bahay, taga hugas, taga iwan, taga bantay sa bunso, taga linis etc. Kaya naman lagi kng ako nagcecellphone all the time, nuod youtube at tiktok kasi sa social media, walng mag ju-judge sayo unlike sa reality.

Then my family, lagi nila ako ginajudge, di daw ako marunong makisalamuha sa ibang tao kasi lagi lang ako nasa bahay ganern. Lagi nila ako hinuhusgahan kasi lagi na lang ako nakahilata at nagcecellphone lng buong araw, cellphone daw dahilan kung bkt d ako marunong makipag socialize. Then wala clang tiwala sakin like magtatanong muna cla sa iba bago cla maniwala sakin. Ayuko maging masaya kasi expected na magiging malungkot ako. I mean like sa school masaya kasi syempre highschool life yun eh, pero pag uwi mo naman sa bahay, back to normal ulit.

Ang point ko lang about all of this ay di ba dapat ang family ung magsusuport at maguunawa sayo like tatanungin ka nila bakit ka lagi malungkot pero sakin hindi eh, imbes na unawain k nila ay i-jujudge ka agad nila, parang kapit bahay lang. Sisigawan ka agad imbes na unawain ka. Eto pa masakit, "makasarili" daw ako. Pero di ba nila alam bakit ako naging makasarili? Kasi ako lang ang tanging nagpapasaya sa sarili ko, wala akong friends. Lagi ako jinajudge ng sarili kong family tapos magiging malungkot ka ulit kasi bakit ako lang nagpapasaya sa sarili ko, dapat masaya din dapat yung family ko sakin kasi masipag ako, di ako nangbabarkada, di ako lasinggero at naninigarilyo. Pero hindi eh. Lagi nila nakikita ang mali ko kaysa sa mga maganda kung nagawa. Mabait naman ako, ihahawig sa sarili ko sa nerd. Nagsasalita naman ako sa family ko pero ung side lng nila lagi tama at ako lagi mali. Masakit lng kasi syempre family mo un eh.

Natutunan ko sa sarili ko na WALANG MAGTITIWALA SAYO KUNG DI ANG SARILI MO LAMANG. Wala akong tiwala sa ibang tao kasi natatakot ako na di sila mapagkatiwalaan kasi family ko walang tiwala sakin, ibang tao pa kaya. Masaya maging malungkot kasi ang saya panandalian lang, unlike sa pagiging malungkot na araw araw. I mean nakakapagod maging masaya tas lungkot parin ang nangingibabaw sa lahat dahil sa mga pinagdaanan mo.

Bakla

2020

Others

Caloocan

GAME

Hoy sa taga FEU na toh galit ako sayo. Biro lang, di ako galit. Naalala lang kita nanaman.

Sige simulan natin sa isang laro. Bata pa tayo nito eh. Pagselosin mo siya, pagselosin ko siya. Ang ending, nagpanggap tayo na tayo talaga. Laro lang. Walang iba. Walang feelings. Sinubukan natin mga pagpapanggap natin, syempre di sila nagselos. Wala namang pake satin yong gusto natin nun eh. Walang nangyari. Failed HAHAHAHAHAHA. Pero bakit ganon? Makalipas ang ilang buwan, ako na yung nagseselos kada babanggitin mo siya. Ako na yung nagseselos kada titignan mo siya. Binalewala ko, kasi akala ko hindi magtatagal. We became good friends na. At yun nga, baka nasanay lang ako na kausap kita, na ako kasama mo. Na sa mga panahong nagpapanggap tayo, sakin ka nakatitig. Ako kasama mo tumawa. Ikaw kakulitan ko, pero tama ba yun? Selos as a friend? HAHAHAHAHA

Isang araw, sinabi ko na

"Sige pabilisin na natin yung laro". Nagtaka ka. Sabi ko huwag na tayo magusap. Nagtaka ka ulit. Tinanong mo ko kung bakit, anong problema. Akala mo ayos tayo. Akala mo ayos tayo na magkaibigan tayo.

Ayos naman laro natin eh. Ayos din naman na magkaibigan tayo. Kaso nahuhulog nako sayo. Pero diko sinabi lahat yan sayo. Ang sabi ko nalang gusto na kita layuan, ayaw na kitang makita. Naiirita ako sayo. Kailangan ko umalis para sa sarili ko. Mali eh. May mahal kang iba. Hindi ko nga alam bakit ako nahulog sayo. Dahil ba mabait kang tao kahit mahilig ka mang asar? Dahil ba sa nakikita ko na pursigido ka sa gusto mo? Dahil ba gwapo ka? Chinito? Hinanap ko naman yung sagot, bakit walang ni isang rason para don? Akala ko ba lilipas din. Akala ko mawawala din. Akala ko lang pala.

Makalipas ilang taon, naka graduate na ako. Ngayon may trabaho na rin at may lisensya na. Pero bakit ganun, sa larong pinili kong laruin kasama ka, bakit ako yung natalo?

Ako yung natalo dahil kayo na, habang ako, inaantay kong mawala nararamdaman ko para sayo. Ako yung natalo dahil sa loob ng ilang taon, mas lumalim lang ang nararamdaman ko para sayo. Bakit, bakit pa ako nakipaglaro sayo? Sana hindi ko nalang ginawa, sana hindi na kita pinagbigyan na maging kaibigan ko. Pero nangyari na, at hindi ka dapat sisihin dahil wala ka namang ginawang mali.

Para sayo ang liham na to, at sana nag aaral kang mabuti. Kaya mo yan, doc. Alam kong inaalagaan mo sya ng mabuti, sobrang caring mong tao, kahit hindi halata ng iba sayo hahahahaha. Sige ayon lang. Palalayain na kita paunti unti. Hindi pa pala tapos ang laro, at ako mismo tatapos ng larong to.

Stay safe everyone, don't hurt yourselves! Salamat din sa admin/s.

Eyes

2012-2016

Nursing

TUA