ROLLER COASTER (PART 1)

Hi. Let me share my story here.

I have a Filipino-Chinese boyfriend. We first met at my cousin’s birthday. I am not a friendly type of a girl, kaya nung pinakilala ako ng mga tita ko sa sayo, I just smiled and walk away. Nagugutom na ko that time eh. And i don’t know you, tropa ka lang ng mga pinsan ko.

The following day, you added me on facebook. Maybe galing sa mga tukmol kong pinsan. But i didn’t bother to accept your friend request. Wala lang. I am too focused in my studies kaya wala akong balak mag-entertain (feeling chix ako dati ee haha).

Days passed, patuloy ka pa ring nangungulit. Nag-message request ka. Andami mo ring missed calls and text messages sa number ko. Even my cousins kinukulit ako na sumama sa mga gala niyo. Pang-blackmail nila sakin? Lahat daw libre. Not literally na wala akong choice, alam niyo lang talagang marupok ako pagdating sa pagkain.

Sa pag-aakalang marupok ako sa pagkain, napasama ako. Pero hindi nagtagal naging marupok na rin ako sayo. I fall for your priceless efforts. Unique eh, maybe because we’re from different country? Pero basta nagising na lang ako isang araw, hinahanap hanap na kita.

Days turned to weeks and weeks turned to months. Okay tayo. Pero hindi ko alam kung may tayo? For two years of being together never mo’ko tinanong ng “Will you be my girlfriend?”

Nalaman ko nalang na tayo kase pinapakilala mo na ko sa pamilya and friends mo na girlfriend mo. And when i confront you sabi mo lang sakin “In my country, once you started dating, kayo na”.

Maraming adjustments ang ginawa ko simula nung pinapasok kita sa buhay ko. Tinanggap ko yun. Kase nga magkaibang lahi tayo. Basta ba nakikitang kong mahal mo ako, mananatili ako.

Pero kalagitnaan ng relasyon natin, mag te-three year anniversary na sana tayo. Biglang humadlang pamilya mo. Eto na nga ba yung kinakatakutan ko. Hindi ako tanggap ng lolo’t lola mo. Kaya pilit na pinaghiwalay tayo.

Tinanggalan ka ng allowance. Tamang tama lang pangkain mo ang perang binibigay sayo. Naghirap ka, kitang kita ko. Pero bumilib ako sayo, kase sa kabila ng hirap pinili mo pa rin ako.

Kapalit ng pagpili mo sa akin, ay ang paghihirap ko. Bawat gala natin sagot ko. Bawat pagkaing gusto mong kainin, babayaran ko. Maarte ka sa pagkain, kaya kulang ang limang daan sayo pag lalabas tayo.

Nag-aaral lang din ako nun, kaya nahihirapan din ako. Pero nilabanan natin. Sabay tayong nagtiis, kase pinili nating makasama ang isa’t isa.

Lumipas ulit ang isang taon, buwan ng Hunyo. Graduation ko. Tuwang tuwa ako kase sa wakas medyo makaraos na tayo. Pero mismong graduation ko di ka dumalo. Kaya nagtaka ako. Sa unang pagkakataon sana makita mo ang pamilya ko. Pero mas pinili mong sumama sa barkada mo.

Bigla kang nagbago. Magfo-four year anniversary na tayo sa Agosto. Pero di ko maintindihan kung anong nangyari sayo. Makalipas ang isang linggo, kinumpronta kita sa mga kinilos mo. Pero di ko inasahan ang sagot mo.

“Let’s break up, ikakasal na ko.”

P*ta?

Pagkatapos ng lahat lahat ng sakripisyo ko, iiwan mo lang ako? Yan yung tanong na gustong gusto kong isumbat sayo. Gusto kong isumbat sayo lahat ng araw na nagutom ako para lang may makain ka. Lahat ng araw na wala akong tulog para lang maasikaso ka, kase lasing lasing ka. Yung araw na late ako sa thesis defense ko dahil t*ngin*! Inuna kita! Muntik pa kong di maka-graduate tapos eto lang maririnig ko galing sayo?

Dsr

20**

Unknown

ROLLER COASTER (PART 2)

Halos buong linggo akong hindi lumabas ng apartment dahil sa sinabi mo. Buong linggo rin tayong hindi nag-usap. Ang sakit ng ginawa mo. At ano? Ikakasal ka? Ganun ganun nalang? Apat na taon yun! Kasama kita buong kolehiyo.

Pagkatapos ng isang linggo. Pumunta ka sa apartment ko. Sinabi mong mag usap tayo. Pumayag ako basta sabihin mo lahat yung totoo. Pinaliwanag mo sa akin ang tungkol sa kasal mo.

Kagagawan lang ng lola mo.

Month of May palang pinaalam na sayo. Pero pinatapos mo lang graduation ko. Marami ka pang paliwanag. At dahil mahal kita, naintindihan ko. Sumuko ka, magpaubaya ako.

Pero may hiling ka. Samahan kitang pumuntang Baguio bago ka umuwi sa bansa niyo. Tinanong kita kung bakit at hindi ko napigilang naiyak sa sagot mo

“Kase pangarap mo yun diba? Baguio kasama jowa mo?”

Oo, pangarap ko yun pero huwag naman sana sa gantong sitwasyon. Hanggang sa huling pagkakataon pangarap ko pa rin ang inisip mo.

Masakit pero pumayag ako. Maybe? Yun na rin yung closure na kelangan nating pareho. Simula bata ako favorite place ko ang Baguio pero pagkatapos ng nangyari sa atin parang ayoko ng bumalik pa sa lugar na yun. Kase maalala ko lang kung paano tayo natapos.

Pagkatapos ng gala natin sa Baguio, umuwi kana sa inyo. Wala na rin akong contact sayo kase sabi mo kalimutan na kita. Kahit hindi ko alam saan magsisimula, sinusubukan ko.

Pero lumipas ang isang buwan, tumawag ka. Sabi mo, babalik ka ng Pilipinas.

Eh? Kung kelan nag-momove on nako.

Binalita mong hindi natuloy kasal niyo. Kaya babalikan moko. Dahil marupok ako, sige go!

Excited pa ako nung bumalik ka, sinundo pa nga kita. Nabuhayan ako ng pag-asang ituloy ang kwento nating dalawa. Hindi rin biro ang dinanas natin makasama lang ang isa’t isa di'ba? Kaya pakiramdam ko deserve natin to.

Pero nagulat ako sa ilang buwang pagbalik mo dito, napabarkada ka. Ako ba talaga ang binalikan mo o ang pagiging buhay binata mo?

Habang ako pumapasok sa bagong trabahong napasukan ko, ikaw naman walwal dito, walwal doon kasama mga barkada mo na ni isa hindi ko makasundo.

Nagkalabuan tayo. Pero pilit ko pa ring kinumbinsi ang sarili ko na baka busy lang ako kaya naghahanap ka ng mapaglibangan.

Lumipas ang ilang buwan. Ganun ka pa rin. Hanggang sa buwan ng Pebrero, pinuntahan kita sa condo mo. Susurpresahin kita dahil birthday mo. May dala pa kong tatlong lobo at regalo ko sayo. Tinext narin kita, sabi mo nasa condo ka at itutuloy mo tulog mo.

Pero nagulat ako, pagdating ko sa condo mo, walang tao!

Nasan ka?

Magulo ang kwarto. At ang kinagulat ko, bakit may mahabang buhok sa unan mo? Hindi ako natutulog dito!

At malala, kulay blonde pa, eh kulay pula buhok ko.

Dsr

20**

Unknown

ROLLER COASTER (PART 3)

Halos hindi ako makatayo sa nakita ko. Papaanong may blonde na buhok sa kwarto mo, eh kulay pula buhok ko. Walang ibang tao na pumapasok dito bukod sa kuya mo na isang buwan ng umuwi sa inyo.

Napagdesisyonan kong antayin ka sa lobby kase hindi ko kayang manatili sa kwarto mo. Birthday na birthday mo, pinagloloko moko.

Wala na kong igugulat pa nung dumaan ka sa lobby kasama babae mo. Halos maubusan na ko ng luha. Wala na kong maiyak. Na-realize ko na sobrang tanga ko talaga!

Hindi ko alam kung bakit hindi ko kayo sinundan. Nag antay lang ako. Ni hindi ko alam kong anong inaantay ko. Na matapos kayo? Ewan ko.

Pero wala pang isang oras dumaan na yung babaeng kasama mo kanina. Tinignan ko sya mula ulo hanggang paa. Ganung tipo na ba gusto mo?

Wala sa sariling umakyat na ko sa condo mo. Pagkakita na pagkakita mo sakin, alam kong alam mo ng may nalaman ako. Kitang kita sa mukha ko. Sabi mo lang sorry. Di kita kayang harapin kaya nilapag ko ang mga dala kong lobo at regalo ko sayo sabay umalis na sa condo mo.

Kinagabihan, nag-text ka. Nakipagbreak ka na. Sabi mo this time totoo na. Ang kapal talaga ng mukha mo. Ikaw na nagloko ikaw pa may ganang mang iwan.

At anong sabi mo? Hindi mo na ko gusto? Kase hindi na ako yung babaeng dating minahal mo? Hindi ko alam kung saan nanggaling ang rason mo na yan.

Kahit anong rason mo, sa mga araw na yun manhid na ako. Sa sobrang sakit ng ginawa mo, wala na kong maramdaman na kahit ano. Nakipaghiwalay ka? Okay, go. Dumating na ako sa puntong ayoko ng lumaban. Ayoko ng magtanong. Ayoko ng maghabol.

Akala ko hindi ko kayanin, pero wala pang isang linggo natanggap kong wala na tayo. Ang bilis no? Kahit ako nagulat sa nararamdaman ko kase kahit konting panghihinayang, wala akong maramdaman.

Dumaan ang ilang buwan, natagpuan ko na lang ang sarili kong masaya kasama mga kaibigan ko. Naging kuntento ako sa kung anong meron ako. Sa pagkakataong to, ang sarap lang sa pakiramdam na nauuna ko na sarili ko. Kahit papaano masasabi kong mas naging magaan ang buhay ko nung tuluyang kitang ni-let go.

Ngayon, masaya na ko. Wala na rin akong balita tungkol sayo. Huling araw na nakita kita? Yun pa yung araw na harap harapan mokong niloko.

Sa huling pagkakataon nagpaliwanag ka nga pala. Sabi mo yung babaeng dinala mo sa condo mo, bayaran lang sa halagang tatlong libo. Kung di ka ba naman b*b* , sana binigay mo nalang sakin pera mo. Kahit wala nga ee, I’ll try my best para mapaligaya ka. As usual marami ka pang paliwanag, pero hindi na matatakpan lahat ng nagawa mo.

The damage has been done. And what’s done is done.

It’s all in the past now, wala akong kahit konting galit sayo. Thank you for the roller coaster ride. Dahil sayo, natuto ako. Dahil sayo, mas lalo kong na-appreciate yung lalaking mahal ko, yung present jowa ko. Dahil sayo, eto na ko. More wiser and i think mature. Salamat dahil sa tingin ko, mas naging tamang tao ako ngayon sa lalaking mahal na mahal ko.

I hope you're doing great too. Sana natagpuan mo na rin ang babaeng para sayo.

Dsr

20**

Unknown

YESTERDAY ONCE MORE

Papa, bakit di ka na nilo-love ni mama?

Sa tuwing titingin ako sa apat na taong gulang na anak ko, naalala ko itong tanong niya. Hindi ko alam kung anong nangyari. Kung paano yung 10 taon na pagsasama namin eh nabago lang sa loob ng isang araw.

Di ko sinabing wala akong kasalanan. May mga pag-aaway at hindi pagkakaintindihan madalas kapag may pamilya ka na.

Sabi nga nila. Love is not perfect. It is full of struggles. You just have to pick someone who is willing to struggle with you 'till the end.

Nang minsan nagkaron ng pagtatalo between my family's side and her inakala niya na hindi ko siya pinagtanggol. Sakin naman kinausap ko yung parients ko ng maayos kasi ayoko ng palakihin yung gulo pero di ko akalain na dun din pala magsisimula magbago ang lahat.

Dun nagsimula na manlamig na siya. Yung oras na hindi kami nagpapansinan ay naging araw. Yung araw naging buwan. At ngayon magha'Heartbreak Anniversary na.

Sinubukan kong kausapin siya pero masaya na raw siya na nagagawa niya gusto niya. At nag-request pa sya na hayaan siya and to give her some privacy, which i did, thinking she would later come to her senses. But I was the one who came to a realization that...

First, a woman would give and pour all of her love as long as you treat her right.

Second, they make the house feel home. They keep the marriage together, and of course, as long as you treat her right.

If you give her pain, stress, and take them for granted. They will endure it for as long as they can. But then, everything has its end. And when they said enough. Goodbye boy.

Now, we are still under the same roof, but we are not living together. We found a way to live without each other. It is obvious that it is never gonna be the same. Our priority is our child's well-being. We don't want him to feel that he is the reason why his parents are not okay.

But kids today are clever. My 4-year old just couldn't resist to ask why me and her mom are not sweet anymore. In fact, I sleep separate from them. I have my own space. I just couldn't help but hug her when I sleep next to her. Then itataboy ka. Parang pasko sa lamig.

So boys, for boys ah not men. Men know what to do already and they wouldn't be in this situation cause they know how to treat their Queens.

Para sa boys to, hanggat maaari i-trato niyo ang babae ng tama. Kung meron na kayong kasama na, alam niyo na dapat mag-stick through anything. Siya na yon. Wala ng bawian. Wag mo i-take for granted thinking na may bukas pa. You never know what you've got 'till it's gone.

Ako, ngayon, araw araw kong hinihiling sa diyos na sana bumalik pa kami sa dati. Yes kahit YESTERDAY ONCE MORE, Lord. Kahit isang araw lang ulit. Maramdaman ko lang uli na I am her man.

Yes, I am putting effort to win back my wife but the way I see it, malabo na. Lalo na if they get independent na. Sorry boy, G ka na!

So we ignore each other.

And pretend the other person doesn't exist.

But deep down.

We both know it wasn't suppose to end like this.

AsaBoy

2016

BSBA

STI

iKON

Taong 2017 noong naghiwalay kami ng boyfriend ko dahil ang sabi nya na-fall out of love na sya sakin. Sobrang sakit dahil wala akong maisip na ginawa ko para makapagpabago ng nararamdaman niya at wala din siyang maibigay na rason kung bakit isang araw pag gising niya hindi niya na ako mahal. Dahil mahal ko siya nagmakaawa akong wag iwan. Itinaboy niya ako kahit naging nakakatawa na ako sa paningin ng iba.

Pero isang araw habang hinihintay kita palabas sa trabaho mo nakita kitang may ka-holding hands na ibang babae, dumaan kayo sa harap ko at ni sulyap ay hindi mo binigay sakin kahit alam mong nanduon ako. Para akong mamamatay sa sakit dahil akala ko ako ang may mali pero may iba ka lang pala, pinagmukha mo pa akong tanga. Napagdesisyunan ko na hinding hindi mo na ko makikitang muli.

Noong panahong sobrang broken ako, halos gabi-gabi akong umiiyak at gusto ko nalang maglaho pero nakilala ko ang K-pop.

Saktong nagcomeback ang Blackpink at sila ang pinagkaabalahan ko hanggang sa nakuha na nila ang buong atensyon ko dagdagan pa ng iKON, Got7 at EXO. Masasabi kong na-heal nila ang puso ko at sila ang nagpasaya sakin nung mga panahong lugmok na lugmok ako.

Naranasan ko umattend ng concerts at mangolekta ng merch bilang distraction sa puso kong sugatan haha!

Nagconcert ang iKON at isa ako sa maswerteng nakaabot nung panahong kumpleto pa sila at dito ko rin nakilala si Carl. Lowerbox A ang ticket na kinuha ko at may katabi akong lalaki na may kasamang batang babae na nasa 12 y/o, actually mukhang hindi siya masaya, opposite sa pinapakita ng kasama niyang bata. Syempre ako rin masaya. Tawa pa ako ng tawa kahit wala namang nakakatawa dahil sobrang excited ako.

"Matagal ka ng fan?"

Bigla nya kong tinanong kalagitnaan ng concert, syempre nagulat ang lola niyo kasi bigla niya kong kinausap kahit hindi naman kami close.

Tapos syempre sabi ko bago lang then tinanong ko din sya kung ganun din ba sya, dun ko nalaman na napilitan lang sya samahan ang kapatid nya dahil nga minor pa at kaya pala mukha lang syang napilitan.

Buong concert kinakausap niya ko dahil daw parehas kaming nasa 20's at kami lang daw ang magkakaintindihan. Kahit gusto ko mag-focus sa concert hindi ko siya ma-ignore dahil nakakahiya naman mang isnob haha. Minsan tinutukso ko rin sya lalo na pagnacricringeyhan sya sa nakikita nya sa stage.

After ng concert hiningi nya ang number ko at syempre binigay ko naman. So ayun na nga, dun na magsimula na araw-araw nya akong kinakamusta sa text, naging friends na din kami sa FB. Hanggang sa umabot na kami sa point na lumalabas na kami para kumain, sinusundo nya na ako sa work at dun ko nalang narealize na nararamdaman ko na ulit ang saya na nawala sakin simula nung naghiwalay kami ng ex ko.

Sinagot ko sya at mag t-two years na kami this year, sobrang saya at smooth ng relasyon namin. Suportado nya ko sa lahat ng kabaliwan ko kahit harap harapan kong pinagnanasaan si Jackson, Jayb, Bobby, Jinhwan at Kai. Legal kami both sides ng family, close na rin kami ng sister nya lalo na't parehas kaming baliw sa kpop. Nagpaplan na din kami ng future namin dahil parehas na din kaming stable at handa na magsettle. Sobrang perfect na sana ika nga.

Last month, bumili ako sa isang coffee shop at unexpectedly nakasabay ko sa linya ang ex ko. Sobrang lakas ng kabog ng dibdib ko at pakiramdam ko lumulutang ako habang umiikot ang paligid. Hindi ko maexplain ang nararamdaman ko pero kumirot ang puso ko, nakita ko din ang gulat sa mukha nya dahil di nya din siguro ineexpect magkikita kami.

Niyaya nya ko umupo para magcatch up at eto naman ako dahil tameme pumayag nalang ako. Nag-usap kami at humingi sya ng tawad dahil alam nyang nasaktan nya ako years ago at pinagsisihan nya daw ang nangyari.

After nung encounter namin halos hindi na ako makatulog sa gabi, nasa isip ko nalang ang pag uusap namin at kelan ko lang napagtantong mahal ko pa rin sya.

Nasasaktan ako, nalilito, kasi mahal ko ang boyfriend ko at handa akong magpakasal sa kanya pero hindi ko kayang ibigay ang buong ako. Akala ko nakamove-on na ako pero sa isang pagkikita lang namin ng ex ko bumalik lahat ng sakit at feelings ko sa kanya. Pakiramdam ko hindi ko deserve si Carl at hindi ko na rin alam ang gagawin ko.

Alice

2015

BSMT

EAC