Stan Smith

I just want to say hi to the AB girl (based on her uniform) who stepped on my box fresh Stan Smiths around 5pm kahapon sa may Dapitan, in front of the gate nearest sa St. Raymund.

I was ready to go beast mode on you (kasi sino ba naman matutuwa na matapakan ang white sneakers nila, especially Stan Smiths) pero I saw your face, gosh. Napigilan ako kasi ang ganda mo. HAHAHA. You said sorry and I accepted it wholeheartedly. Wala ng ""eh tinapakan mo shoes ko, bakit kita papatawarin"". Kasi usually ganun ako when it comes to my things. Maalaga kasi ako. Haha

Kaya to the girl na tumapak sa shoes ko, sige lang, kahit everyday mo tapakan, tatanggapin ko. Basta wag lang puso ko.
❤
hindi lang shoemarks mo ang iniwan mo sakin, pati puso mo.
❤

To the girl with the ombre hair and wayfarer glasses. Who's wearing black Roshes and jeans. Comment down.
😂

Archer becomes Tiger in August 2017.
117
College of Liberal Arts
DLSU

bayang

Transferee ako nun, from LaSalle. Ayoko kasing Makita yung ex ko na pinagpalit ako. Bitter ako e. 3 years kasi kami e. I met this girl, april 2. Randomly. Wala syang interes sakin. Lagi akong nag eeffort makausap sya, makatext. Kahit minsan alam ko napipilitan sya, para humaba yung topic namin, pinag uusapan naming ung lalaking nag iwan sa kanya sa ere. Kahit na hindi sya masyadong mabait, sobrang suplada at ang taray niya, wala e, tinamaan ako. Ayokong magsisi na di man lang ako gumawa ng way.
So, exactly 1 month, May 2, 2015 tinext ko sya. Magkita kami sa chapel ng educ hihintayin ko sya, hndi sya sumipot. Pinagdala ko sya ng chicken barbeque na gawa ng nanay ko at id lace ng CE (ung mga gf kasi ng kaklase ko, puro id lace ng bf nila ung gamit) hahaha. Ang tagal kong naghintay, di sya pumunta. Sabi ko baka hinihintay nya lang ako umalis. Iniwan ko sa first row, pero walang thank you na nagtext sakin. Feeling ko, basted ako. I was asking for a sign. She failed. Sabi ko, sige na po. Papalayain ko na sya. Sabi ko, pag sya unang nagtext sakin may chance kami. I was waiting almost 2 months. Borrowing my friends phone to call her. 2nd sign, oh no she failed she didn’t text me first. Nawala ako for 2 months, july nagtext ako medyo galit pa nga ako sa kanya hehe galit ako kasi di sya nagtext. Sabi ko sa mga friends ko sya ung unang nagtext pero ang totoo ako naman.. kahit sabi ng sign di sya para sakin, sabi ko “isa pa po, last na! 3rd chance”, I almost give yung time ko, always available anytime. As in. di ako natakot i-try kasi minahal ko na sya at gustong gusto ko sya, kasi lagi syang nakikinig sa non-stop kong kwento. Mahilig syang makinig e. lagi syang tumatawa sa jokes ko. Sabi ko noon sa sarili ko, hinding hindi ako makikipag-MU kasi asahan lang yan, iiwan ka sa ere anytime at ayokong mangyari sakin yunn makipag MU man ako. 2 weeks na yung pinakamatagal. Wow! Nag turn out nalang na, para sakin MU na kami. Basta, nag I miss you na sya e, nagke care at tinawag na nya akong baby. Alam ko MU na kami pero, almost 20x ko na yata synag niyayang maging kami laging rejected. Sabi ko, last question na 3rd sign pag hindi ako sinagot stop na. hindi nya ako sinagot
squint emoticon
again, sabi ko “isa pa po, pinakalast sign na” guess what? 7 months syang nagpabebe
unsure emoticon

January 1, 2016. Gusto ko ng tapusin lahat. Gusto ko ng iwanan ung 2015 kasama sya kasi hindi na healthy nag a-iloveyou kami ng walang title. Pinapakilala ko sya pero di kami. I was lying na kami, kasi mapapahiya ako e. pero hindi naman talaga. So sinabi ko sa knya, wala akong pinagsisihan na we spend 7 months together. She’s better than every girl I met. How I wish she’s the one. Sabi ko, maybe yung puzzle too easy kaya di nya pinapansin na yun na yun. Binalewala ko lahat ng signs at mga advice sakin, I don’t want to lose you pero I don’t have you. So im giving up. Baka di ako yung magiging first bf mo, but years from now baka ako yung last.

So ayun, sinagot na nya ako. What a new year
smile emoticon
maaaring isang buwan lang mahal na naming ang isa’t isa.pero sumugal ako ng 7 buwan bago ko nakuha yung “oo” ng gusto kong maging asawa. Mas masarap pala talaga yung “iloveyou” muna bago “oo”. Pag may nagtatanong nga sakin ilang months na kami sasabihin ko “3 months”, sasabihin nila “yan pa rin yung dati ah?” sasabihin ko nalang “oh, bakit ba?” hahahahahhaa.

Ps: baby sorry kung di ko agad inamin ung lunch at id lace. Ayoko kasing maguilty ka haha
heart emoticon

‪#‎EducZone‬

Can prz
2011
civil engineering

MY ANON GAY LOVER

My gayfriend and I were having our inuman sesh w our friends. After a while, nagkaron na kami ng kanya kanyang mundo sa table namin. Busy sa kanya kanyang trip. Alam ko hindi kami lasing pero eto:

You held my hand and put your head sa shoulders ko.
Me: hoy ok ka lang?!
You: oo. Ang saya ko nga eh.
Me: beh, yung kamay ko... ba't mo ba hawak hahaha
You: hayaan mo nalang...

at tumitig ka lang sakin

You: sobrang manhid mo...
Me: no offense beh ha pero.. beks ka wag kang ano diyan!
You: pero hindi naman ako bakla noon eh. Niloloko ko lang sarili ko pag pinipilit kong hindi kita gusto! Please. I wanna be with you...

Hindi ako nakapag salita kasi sa totoo lang, nagulat ako and di ako naconvince kasi syempre.. beks siya eh and baka lasing. Pero grabe, noon pa lang din naman attracted na ako sa kanya. Happy crush. Gwapo naman siya kasi. Plus mabait, funny and caring. He's just always there for me. May pagka manhid lang talaga ako.

Nagkahiwa hiwalay tayo nung gabing yon pero pagkauwi ko nagtext ka, ""Kita tayo tomorrow? Please.""

Nung nagkita kami kinabukasan...

You: di ko dapat sinabi sayo eh. Pero.. okay na yung alam mo
Me: kaya pala mas gumwapo ka pa today eh. Tanggap kita kung ano ka, anong magiging decision mo sa sexuality mo. Kung saan ka masaya. Wag mo ipilit. Walang masama sa pagiging bi/gay
You: alam mo naman kung saan ako sasaya eh..... Sayo.....

I hugged him

You: tanda mo ba nung tinext mo ko na may nagpadala ng flowers sayo anonymously and takang taka tayo parehas kung sino ba nag bigay sayo. Well... ako kasi yon.
Me: AS IN YUNG PINK ROSES NA MAY.... I LOVE YOU???
You: oo... I love you, Grace.
Me: walang halong charot?
You: tigilan mo ko ha... Halikan kita diyan eh.
Me: (tatawa pa lang ako pero bigla na niya akong kiniss)

HAHA KINIKILIG PARIN AKO! SARAP MAINLOVE MGA BEH!!!! HAHAHA 11 MONTHS NA KAMI NGAYON! (Sana naman po mapost to pleeeaaase hehe)

Girl Anesthesia
2018
Pharmacy

BL*WJ*B

Merong 'best friend' na babae yung boyfriend ko na sobrang clingy. As in sa pictures gusto nya nakahug sya sa boyfriend ko, umaakbay sya kapag nakatambay kami, etc. It irritates me and lagi ko sinasabi sa boyfriend ko na hindi yun tama kasi I have a best friend na lalake rin pero alam ko naman kung nakakabwisit na sa paningin ng GF nya yung actions ko. Nirereason pa ng boyfriend ko na kesyo raw one of the boys yung babae kaya ganon kumilos. (Hello, eh taga-Faculty of Eng'r kami ng BF ko at most ng tropa ko eh lalake pero di naman ako clingy) Asar na asar ako tuwing tumatambay sila pero dahil may tiwala naman ako sa BF ko eh okay lang.

Birthday ni Girl, inivite kami. Di ko alam kung kasama talaga ako o napilitan nalang kasi GF nga ako ng 'best friend' nya. Sumama pa rin ako since may inuman at hindi nga ako comfy sa kilos nya. Nung nandun na kami, nasa isang sulok lang ako at nagtetext and stuff since wala naman ako masyadong kilala do'n. Buong party nando'n lang ako sa sulok.

Umupo si BF sa tabi ko na medyo mapungay na ang mata. Sabi ko alis na kami. As courtesy syempre magpapaalam kami na aalis na kami. So hinanap namin si Girl para magpaalam.

Girl: Oh alis na kayo?
Me: Oo.
BF: Happy birthday uli! Sarap nung blowjob.

Napanganga ako at nanginig. Gusto kong umiyak na di ko maipaliwanag. As in biglang umapaw yung inis na tinatago ko kay Girl at sinapak ko si BF.

Me: BLOWJOB TANGINA MO BLOWJOB?! HA?! HAYUP KA HABANG NANDITO AKO TANGINA KA?!

Nagstop yung music. Lahat ng mata nakatingin saming tatlo.

BF: Yung drink, baby. Blowjob tawag do'n sa drink.
Girl: Eto oh. Eto yung blowjob. *turo sa hawak na drink*

Yung mukha ko yata no'n naging maalakamatis sa pula. Sobrang hiyang hiya ako na pinagpatuloy ko nalang magalit para di mahalata na galit ako. Gusto kong lamunin nalang ako ng lupa. Bobo ko shet hahahahahahahahahaha.

Me: Malay ko ba pangalan ng lintik na yan leche! *sabay walkout*

Pagdating namin sa car nagpretend pa rin akong galit just to save face. After naman nung incident eh naging okay na kami ni Girl so, silverlinings.

Di ako nagpakita sa tropa nya ng 2 years, baka sakaling nalimutan na nila yung nangyari.

REEYA
2013
Engineering

Sana pinatawad kita.

3 taon na ang nakakalipas pero hindi ko parin makalimutan ang bawat minutong huli tayong nakapag usap. Nag away tayo dahil lang sa pumunta ka sa isang party kahit hindi kita pinayagang pumunta. Feeling ko betrayed na betrayed ako kahit napaka liit na bagay lang nung nagawa mo.

Nasaktan talaga ako kasi hindi mo na nga ako sinunod, nag sinungaling ka pa. Nakipag break ako sayo nu'n dahil sa sobrang galit ko. Iyak ka ng iyak. Habol ka ng habol sakin ng araw na yun pero hindi kita pinansin.

Tumatakbo ako sa kalye kahit naka greenlight para hindi mo ako mahabol... pero napatigil nalang ako nang marinig kong mag sigawan ang mga tao sa likod ko.

Pag lingon ko... kumpulan ng tao ang nadatnan ko. Hindi ako makaalis sa kinatatayuan ko. Kinakabahan ako. Natatakot ako... Pinaniniwala ang sariling hindi ikaw yun. Hindi ikaw yung natatanaw kong duguan na nakahiga sa kalye na pinag titinginan nila.

Tumakbo ako pabalik.

Hindi ako makaiyak sa nakita ko. Hindi ko alam. Nanginginig ako. Nanghihina. Hindi ako makapaniwala. Panaginip lang 'to.

Ilang segundo akong nawala sa ulirat. Hanggang sa matauhan ako na wala ka na.

Napaka tragic ng nangyari at hanggang ngayon, sarili ko parin ang sinisisi ko sa pagka wala mo. Kung pinatawad sana kita agad, kung hindi sana kita iniwan, hindi mo rin sana ako iniwan ng tuluyan.

Sayang Jim. Hindi mo naabutan ang balita na magiging daddy ka na. Sobrang saya mo siguro nun mahal. Ikaw pa? Pangarap mong magka baby diba?

Pero alam ko namang nasa tabi ka lang namin palagi ni Jim. Ramdam ko yun. Oo, Jim din mahal. Ipinangalan ko siya sayo para kahit wala kana, habang buhay ko paring babanggitin ang pangalan mo.
😔

Stella
2007
Other
FEU NRMF

The struggle and the success.

Isa din ako noon sa tipikal na estudyante kagaya ng marami sa inyo na umaasa sa pagpapa aral ng magulang. Umaasa sa baon. Pero ako, inaasa ko lahat sa kanila. May kaya ang pamilya namin. Kumakain ng higit tatlong beses isang araw. Kahit kailan, hindi naging problema ang pera. Lahat ng luho ko noon nasusunod. Konting tampo lang sa magulang ko, hindi nila ako natitiis. Masasabi kong, masaya at higit pa sa maginhawa ang buhay ko noon. Pero nag bago yun nang dumating ang araw na halos masira ang pagkatao ko.

Nagkasakit si Papa. Cancer of the lungs. Napilitan siyang tumigil sa trabaho bilang seaman. Naospital siya. Sa laki ng gastos sa ospital, halos lahat ng ari arian namin ay nabenta. Si mama problemadong problemado sa pera na kasalukuyang may sakit din na highblood at diabetes ng panahon na yun. Hindi nag tagal, pumanaw din si papa. Depress na depress ang mama ko hindi lang dahil nawala si papa kundi dahil narin sa dami ng pag aaring nabenta.

Yung buhay kong maginhawa noon, nawala. Natuto akong kumain ng gulay, ng isda na noon inaayawan kong kainin. Natuto akong mag tipid. Natuto akong pigilan ang sarili kong bumili ng mga bagay na gusto ko. Naranasan kong matulog ng walang kuryente. Naranasan ko ng magutom.

Wala pang isang taon na nawala si papa, sumunod narin si mama. Basta isang umaga nalang ang dumating na hindi na siya nagising.

Bilang panganay, napunta sakin lahat ng obligasyon at responsibilidad. Buti nalang nga ay may naiwang isang bahay na paupahan na napagkukunan namin ng pang gastos. May nakababata akong kapatid na dalawang taong mas bata sa akin. Grumaduate ako ng highschool na walang nag sabit sakin ng medalya. Wala kaming malapit na kamag anak at kung meron man, hindi ko na sila kilala.

Noong mag co-college na ako, hindi ko alam kung saan kukuha ng pera. Sinubukan kong mag apply. Sinubukan kong mag lakad ng napaka layo dahil sakto lang ang pamasahe. Gutom. Pagod. Hirap na hirap. Pero umuwi akong masaya dahil natanggap ako bilang crew ng isang fast food chain.

To make the long story short, nakapag aral ako sa FEU bilang scholar habang nag tatrabahong crew. Ni minsan hindi ko naisip noon na magiging ganun ang trabaho ko. Dating customer, naging taga linis at utusan nalang. Pero dahil dun, napagtapos ko ng highschool ang kapatid ko at natustusan ko ang kolehiyo ko. Hindi ko ikinakahiyang naging ganun ako. Ilang taon ang lumipas, mag ko-kolehiyo na ang kapatid ko kaya kinakailangan ng mas malaking pera. Sinubukan kong makipag sapalarang mag apply sa call center. Natanggap ako.

Pinapag-aral ko ang kapatid ko habang pinagsasabay kong mag trabaho at mag aral. Inggit na inggit ako noon sa mga kaklase ko na walang problema kagaya ng dinadala ko. Dalawang oras lang noon ang tulog ko araw araw. Madalas nahihilo at sumasakit ang ulo pero hindi dapat indahin. Kailangang mag trabaho.

Ngayon, graduate na ako at ilang taon nalang ay makakatapos narin ang kapatid ko na scholar din sa UST. Hindi narin ako isang simpleng call center agent kundi isa na akong Manager sa call center na pinag tatrabahuhan ko noon.

Naging mahirap ang buhay para sakin pero hindi ko inisip na sumuko. Hindi ko kailanman inisip na imposible kaya nagawa ko. Sa mga estudyante ngayon, sana maging inspirasyon ang kwento ko para hindi nyo balewalain ang paghihirap ng magulang niyo. Mahirap. Sobrang hirap.

Allen
200x
Institute of Accountants, Business and Finance (IABF)
FEU Manila

It was a Monday, 3PM.

It was a Monday, 3PM.

In my 18 years in this planet, NEVER EVER kong ginustong magbigay ng piso sa mga pulubi. Yung mga maglalagay ng sobre sa lap mo habang nasa jeep ka, o yung mga kakalabit sayo habang naglalakad ka. Para kasi sa'kin, mas ginagawa mo silang tamad. Mas gusto kong bigyan yung mga nagbebenta ng sampaguita, o mga nangangalakal, at least sila may effort.

Pero this beggar, in Ayala, really hurt me, sagad sa buto yung tama sakin.

Dala dala ko yung gym bag ko with my clothes and a bottle of water, tapos backpack cuz I'd be going UP na after. Nasa Ayala Ave ako nun, then I was going upstairs to the MRT station tapos may matandang lalaki na binoblock yung half ng space sa hagdanan.

*Ano ba naman to, nanghihingi na nga lang, nakaharang pa.*

Dahil nagmamadali si ateng nasa likuran ko, nabangga ako, then nahulog ko yung hindi ko malilimutang Summit mineral bottle ko dun sa lampin ni Manong Beggar.

Napansin ko yung mata ni Manong Beggar. Yung isang eyeball niya, bulag na. Tapos yung isa naman, parang may cataract or something sa mata. Mga 40% na lang siguro yung eyesight ni manong.

Tapos kinapa ni manong yung nasa lampin niya. Kukunin ko na sana yung bote, kaso bigla siyang umiyak! Parang bata!

Nagulat ako, pati yung mga taong nasa paligid namin. Tuwang tuwa si manong dahil sa tubig. Akala niya bingyan ko siya ng tubig, pero hindi. I was about to get it but I couldn't. Hindi magawa ng puso ko na kunin yung bottle.

"Tubig! Tubig! Salamat po! Salamat po!" Paiyak na sinabi ni Manong. Hindi siya humahagulgul.

Sobra sobra yung pagkatuwa ni Manong. Ako din hindi makapaniwala sa reaction ni Manong. Para siguro sa mga may kaya, yung mga nakakakain katulad ko ng tatlong beses sa isang araw, wala lang yung tubig. Ito yung mga bagay na tinatake ko for granted. Hindi ko alam, sobra sobra yung halaga nito sa iba. Umiyak yung isang babae sa likuran ko. Tapos nagbigay siya ng bente kay Manong.

Umakyat ako. Pumunta sa Julie's bakeshop. I bought a bread and then bumalik ako tapos binigay ko kay Manong. To be honest, Manong doesn't smell. Hindi siya mabango, pero hindi rin siya mabaho. I asked him "Napano po yung mata niyo?"

Catarcact nga daw, nagpacheck up siya sa PGH. Pero may mga requirements ata, or parang ID or something na kailangan and wala siyang maipresent so hindi siya maoperahan. Mga 3:30 PM na. Kailangan ko nang umalis. I asked Manong if may asawa siya or anak. He said yung mga anak niya may sarili na ring pamilya tapos nasa Middle East and yung isa nasa Australia daw. Patay na rin daw yung asawa niya.

Kumulo talaga yung dugo ko to see manong, who worked as a jeepney driver for 35 years (yung route na Cubao-PhilCoa daw yung dinadrive niya) then to be dumped by his own children! P*tang ina talaga! Mas marami pa ata akong naibigay kay manong kesa sa mga naibigay sa kanya ng anak niya. I asked for his children's names and searched them on FB.

4PM. I really need to go. I asked Manong if nasa Ayala pa rin siya next week, he said, he still doesn't know. Minsan daw kasi hinuhuli sila, minsan daw pinapaalis. Ayokong iwan si Manong that time, pero kailangan ko na talagang umalis. Sinabi ko kay Manong babalik ako next week. Hinawakan niya yung kamay ko, habang lumuluha siya. Lumuluha na rin ako tapos sinabi niya sakin "Anak, salamat. Maswerte mga magulang mo."

Nasa MRT na ako, naluluha pa rin. Kunwari inaantok ako para hindi ako magmukang baliw sa MRT na umiiyak mag-isa. Pero still, hindi makapaniwala sa nangyari sakin.

That night, sinearch ko yung mga pangalan na binigay ni Manong sakin. May isa sa nagpop up, nasa Middle East. Professional na siya. May asawa, may mga anak. Nag-PM ako and sinabi yung situation ng tatay nila. I found out that wala talagang paki yung mga anak niya sakanya. Kasi daw "manginginom, lasinggero, babaero" yung tatay nila dati. Umakyat sa 200 degrees Celsius yung dugo ko. Lalo na nung sinabi nila na contact-in ko nalang yung DSWD para sa tatay nila.

I was like "KOYA TOTOO BA TATAY MO PO YUNG PINAPAGUSAPAN NATIN. SANA KUNG YUNG LUMANG SAPATOS NA PWEDENG IDONATE SA CHARITY PWEDS PA.

AT ANG LAKAS MO MAGUPLOAD NG PICS SA FB NAKAPUBLIC PA. MGA ANAK MO MAY SARILING KOTSE, TATAY MO WALANG PAGKAIN."

Though of course, I said it in a nice way. Then he gave me the number of their youngest half-brother, (anak ni Manong sa pangalawang babae, so "babaero nga siguro si manong"). Siguro ganun na lang talaga yung galit ng mga anak niya sakanya.

I texted manong's younges son. Nasa Palawan Nagtratrabaho sa isang mining company. He was willing to help. Tapos nagsorry siya kasi wala daw siyang pamasahe para hanapin yung tatay nila sa Maynila. Yung huli daw nila na alam ay nakikituloy sa isa nilang relative, pero last month ata ay pinaalis na si manong doon.

Mag-memeet up kami in 3 weeks. To help manong go home.

The next week na pumunta ako sa Ayala ave. Nandoon si manong! Tapos sinabi ko sakanya na pupunta si JJ (name ng bunso niya). Tuwang tuwa siya, niyakap niya ako. Sobrang busy ko non, dahil hell week ko so I have to go to UP early. Sabi ko kay Manong konting hintay nalang. Umiiyak si Manong. Naiiyak na rin ako.

Nainspire ako actually kay Manong. Na kahit iniwanan ng mga kapamilya niya habang sila may magandang buhay overseas, pumupush pa rin. Push lang! kumbaga. Yung mga problema ko dati na traffic sa Katipunan, o kaya puno yung Starbucks, hindi naman nawala, pero hindi ko na pinroblema. Yung mga acads problem ko, mga friends problem ko, wala na, lampaso sa problema ni manong. Dati gusto ko nang sumuko sa life, mag give up, I realized that sobrang dami pang tao yung mas may mabigat na problema.

Shit! Excited na ako! 2 weeks na lang makikita na ni Manong yung bunso niya. Then mga 5PM nun, nalate ako. Wala si manong sa Ayala. May mga pulis sa baba. Or traffic enforcer. Tinanong ko kung nasaan yung manong doon sa hagdanan banda. Pinagpasa-pasahan nila ako, just as any government employee would do, then yung isang mamang pulis sinabi, "baka yun yung namatay nung isang araw".

Baka. Namatay. Nung. Isang. Araw.

Putang. Ina. at Ama.

"Kuya yung may sakit po sa mata?"

"Yung bulag? Oo, siya nga ata, tignan mo yung picture."

"Kuya ung may lampin na itim sa harapan niya?"

"Oo. Yung bulag nga? Tignan mo nga kasi yung picture!"

Tinignan ko yung picture na hawak ni mamang pulis. Umiyak ako. Si Manong, nakatakip ng kumot. Tapos yung lampin niya na itim nakabalot sa mukha niya. Nakayakap siya dun sa Summit mineral bottle na nahulog ko. Halos humagulgol ako sa iyak. Wala akong pake kung tawanan ako ng mga mamang pulis. Sabagay, may clan wars sila sa CoC kaya hindi nila ako maasikaso ng maayos.

"Sige, thank you po kuya."

NagMRT ako. Umiiyak ulit. Hindi dahil sa tuwa, ngunit sa lungkot.

Tinext ko yung anak ni manong. Nasa isang public hospital daw yung body ni manong. Naiiyak nanaman ako habang sinusulat to. Pasensya na kayo, kailangan ko lang talang ilabas 'to. Ang sakit sa dibdib.

Naggpalit na ako ng mineral water pero hanggang ngayon hindi pa rin ako makamove on kay manong.

To you manong, alam kong hindi mo na mababasa 'to. Pero kung totoo ang afterlife, at may FB doon, alam kong ipapakita sayo yung post na 'to ni God, or ni Steve Jobs, or ni Isaac Newton.

Rest in peace, manong. Siguro nga totoo, na hindi kailangang matagal mong makasama ang isang tao, para mahalin mo siya. Minahal ko si manong, as a friend, a father, a lolo, kahit ilang araw pa lang kaming nagkakilala. Maraming maraming salamat manong, binuksan mo yung isip ko sa mas malawak na perspektibo. Habang buhay ko tong dadalhin sa buhay ko.

Maraming salamat manong, 'wag kang mag-alala tutulungan ko yung mga magulang ko. Pangako 'yun, para sa'yo.

Summit, 2013, Engineering

Pokpok palayok

"SPG at mahaba haba po ito.

Dear Admin, please post this po, alam ko mahaba ito pero gusto ko lang po sana magshare. Sana mapost po please po please po. Thanks.

""Pokpok"" minsan pamalo madalas babae.

Hi Ako nga pala si Theresa (not my real name). Former student ako ng FEU na dapat ay ga-graduate na ako pero may trahedyang nangyari sa family ko, na naging dahilan bakit di ako nakapagtapos.

Dalawa lang kaming magkapatid ako ang panganay. Fresh na fresh pa from my memory ang nangyari samin. 2am nun nung nagising ako, narinig ko si mama at papa nag-aaway at ang dahilan ay yung kapatid ni mama. Nahuli kasi ni mama si papa na nakikipagsex sa kapatid niya. Hindi ko maisip papaano nagawa ni tita yun samin. Tapos bigla akong nakarinig ng putok ng baril, hindi ko alam kung guni guni ko lang pero parang totoo. Bumaba ako para tignan at yun nga nakita ko ang mama ko nakahandusay, duguan hawak ang baril, halos wala ng buhay, kinitil ang sarili. Si papa pinilit buhatin si mama at sinakay agad sa sasakyan, hindi ako sumama sa hospital dahil hindi ko pwedeng iwanan si Ana dahil pitong taong gulang pa lang siya (kapatid ko, di niya totoong name). Hindi ko napigilang umiyak at nanginginig ako sa takot, yung dugo ni mama pinilit kong linisin. Si Ana nagising sinisigaw ang pangalan ko at umiiyak. May monster daw at kinukuha daw si mama takot na takot si Ana, pinilit kong hindi umiyak sa harap ni Ana, sabi ko panaginip lang yun at pilit ko siyang pinatahan, Hindi ko masabi sa kapatid ko ang nangyari dahil hindi pa niya maiintindihan.
Biglang tumawag si papa at wala na nga si mama, Bigla akong umiiyak na, pakiramdam ko guguho ang mundo at lalamunin ako ng buhay, galit na galit ako kay papa kasalanan niya lahat, nung mga panahong yun hiniling ko siya na lang sana ang kinuha.
Pagkalipas ng ilang linggo, si papa laging umuuwi ng lasing minsan nga sinasaktan niya kami ni Ana. Lagi pa siya nakikipagsugalan ni hindi siya nagpakita sa libing ni mama, hanggang sa lagi na siyang natatalo to the point na naubos na lahat ng ari-arian namin. Naisanla niya ang sasakyan namin, ang alahas ni mama ang bahay pati kami ni Ana sinanla niya. Isang araw bigla na lang may kumakatok sa bahay at pinapalayas na kami dahil hindi na daw kami may ari nun tapos kinukuha na kami ni Ana ng kaibigan ni papa na pinagsanlaan niya samin. Bakas sa muka ng kapatid ko ang takot at di niya maintindihan ang nangyayari, lagi niya hinahanap si mama dahil hindi pa niya alam na wala na siya. Pano mo ba sasabihin sa pitong taong gulang na bata na nagpakamatay ang kanyang ina? Naaawa ako kay Ana.
Sumama kami ni Ana kay tito Alex dahil wala na kaming ibang mapuntahan, si papa di ko alam nasan na. Hindi na kami nakakapasok ni Ana sa school dahil sa dami ng problema at wala na rin pang matrikula. Si tito Alex nung una mabait pero nung tumagal nagbago siya. Isang gabi pumasok siya sa kwarto namin ni Ana habang natutulog kami, naramdaman kong pumatong siya sakin at pilit niya kong hinuhubaran. Lumaban ako kahit sobrang lakas niya, pero salamat sa Diyos at nasipa ko ang ari niya at agad akong tumayo, ginising ko si Ana kahit antok na antok pa siya, siya, pinilit ko siyang pinatayo, lumabas agad kami ng kwarto, nakahabol si tito pero kinuha ko kaagad ang kutsilyo at tinutok sakanya. Di na siya nakapalag. Nakaalis na kami ni Ana ng bahay sa sobrang takot di na namin nakuha ang gamit namin at di na kami makabalik. Di ko alam san kami pupunta, wala kaming kamag-anak na malalapitan. Tinawagan ko lahat ng kaibigan ko humingi ako ng tulong ni isa sa kanila walang tumulong si papa di ko na macontact. Nung gabing yun sa simbahan kami natulog ni Ana. Kinabukasan naghanap ako ng trabaho at nakakita ako agad. Namasukan ako bilang katulong, si Ana sinama ko pero di kami tumagal dahil nananakit ang amo namin, isang gabi tumakas kami. Wala namang tumanggap sakin kahit bilang waitress dahil wala akong papeles na maipakita, tinataboy kami kahit sa carinderia lang dahil ilang araw na din kami di makaligo ni Ana at wala na daw bakante. Hindi ko na alam gagawin ko ng mga panahon na iyun, si Ana araw araw ng nagkakasakit sa pamamalimos namin at pagtulog sa kalsada. Hindi ko na rin alam kung nasan si papa at mga kaibigan ko iniwan na ako. Nung isang gabi na umulan, basang basa kami ni Ana at dahil dun nagkasakit siya ni wala ako pambili ng gamot kaya, kinaumagahan naisip kong iwanan si Ana sa ampunan, duon may mag-aalaga sakanya at makakapag-aral siya at baka sakaling may mag-ampon sakanya na mamahalin siya, na makaramdam siya ng tunay na pamilya. Hindi ko makalimutan nung iyak siya ng iyak ayaw niyang maiwan. Ang sakit sa kalooban ko na iiwanan ko siya pero alam kong makakabuti sakanya yun. Pinaliwanag ko kay Ana ang nangyari, kahit alam kong di niya maiintindihan. Niyakap ko siya ng mahigpit at sabi kong babalikan ko siya. Hinabol ako ni Ana pero pinigilan siya ng mga madre.
Sobrang sakit sa dibdib pero pinangako ko sa sarili kong babalikan ko si Ana. Tuliro ako at di alam ang gagawin, ang nuong masayang buhay bigla naging impyerno, hindi ko maintindihan bakit kailangang magkaganun.

Pinuntahan ko yung club na nakita ko at naisip kong mamasukan. Alam kong malaki ang pera duon, mabilis para makuha ko si Ana. Kahit alam kong madudumihan ang dignidad ko, handa kong gawin para kay Ana.

Sinubukan kong pakiusapan ang manager na bakla na kung pwede ay sasayaw lang ako na nakapanty at bra at mageentertain ng customer, hindi ako makikipagsex, nung una ayaw niyang pumayag pero naawa siya sakin dahil bata pa ako. Yun nga lang dahil sa nakiusap ako himbis na 1K ang kikitain ko kada gabi, 700 na lang. Sa katagalan, kung sino sino ng lalaki ang humahawak sakin, 500 kada hawak nila sa suso ko, sa legs ko, sa ibaba ko at 2k naman kada laspag sakin pero hindi pa rin ako pumayag na makipagsex sa kanila, natatakot akong magkasakit at mamatay, paano ko mababawi si Ana kapag nawala ako sa mundo.

Isang gabi may isang lalaki na bata bata ang itsura parang mga 26 o 27 na nag yayaya sakin lumabas pero hindi ako pumayag, hindi naman daw niya ako gagalawin, gusto niya lang ng makakausap pero hindi ako naniwala. Naisip ko na parepareho lang ang mga lalaki. Binigay niya calling card niya just in case magbago daw ang isip ko. Hindi ko alam pero kahit wala akong tiwala sakanya parang may kakaiba sakanya na nagpapagaan ng kalooban ko, hindi ko na pinansin.

Araw araw pinupuntahan ko ang bahay ampunan ni Ana, sinisilip ko siya at nakikita kong malungkot siya ni hindi siya nakikipaglaro sa mga bata. Nasabi pa sakin ng mga madre na hindi siya nakikipagusap kahit na kanino. Hindi ko mapigilang maawa sa kapatid ko at magalit sa sarili ko. Hinayaan ko siya dun kahit alam kong mahirap sakanya pero para sakanya ang ginawa ko. Hindi ako nagpapakita kay Ana dahil alam kong magpipilit siyang iuwi ko siya. Kelangan ko muna magipon para mabuhay ko siya kapag kinuha ko siya.

Bastos na bastos na ako sa sarili ko, gabi gabi sumasayaw ako, nagpapakababoy para sa pera, pera na pambawi sa kapatid ko.
Sa sobrang desperada ko, pumayag na akong sumama sa isang matanda na nagoffer ng 20K para sa 1 gabi. dinala niya ko sa motel na mukang luma at walang katao tao. Nung huhubaran na niya ako dun ko narealize na hindi ko pala kaya, umayaw na ako at sabi ko ibabalik ko na lang yung 20K pero di siya pumayag, binugbog niya ako at pinilit pabukain, pinilit hubaran. Pinigilan ko siya at ilang beses niya din akong binugbog. Dinala pa niya ako sa banyo, iniuntog sa pader at nilulunod sa inidoro. Sabi pa niya wag na daw ako magpakipot dahil sanay naman na daw ako maging puta. Masyado siyang malakas, hindi ako nakalaban hanggang sa nakuha niya gusto niya rinape niya ako. Nagbibihis siya nung sabi ko magccr lang ako. Iyak ako ng iyak at takot na takot di ko alam gagawin ko kahit galit ako sa Diyos pinilit kong magdasal at humingi ng tulong. Nakita ko sa cr ng motel na may vase, kahit hinang hina ako, kinuha ko yun at binasag sa ulo niya at sinipa ko ari niya tulad ng ginawa ko kay tito Alex. Nakita ko siyang nasaktan kaya nakatakbo ako agad ni hindi ko na napansing hubo't hubad pala ako at hindi ko alam kung hinahabol niya ako nun sa sobrang gusto ko makatakas. Hinang hina na ako, naisip ko nun na magpakamatay na lang pero hindi pwede, kelangan ko lumaban para kay Ana.

Hindi ko na alam ang sumunod na nangyari, nagising na lang ako na nasa hospital na ako, at nakita ko yung professor ko nakabantay. Tinanong ko siya anong nangyari pano niya ko nahanap. Ang sabi niya hindi daw siya ang nakahanap sakin, yung anak niya. Nakita daw ako ng anak niyang tumatakbo at takot na takot ang itsura, habang papunta sila sa sasakyan nila hanggang sa nawalan na nga daw ako ng malay, nagulat na lang daw sila ng makita nila ang mga pasa ko sa muka at katawan. Nung nakita ko yung anak niya, naalala ko siya. Siya yung lalaki sa club na niyayaya niya akong lumabas. Hindi niya daw alam na estudyante ako ng mama niya, nalaman na lang niya nung nakita nila ako.
Kinwento ko ang buong nangyari sa professor ko, mula sa nangyari kay mama hanggang kay Ana hanggang sa pagiging pokpok ko hanggang sa motel. Hindi nagdalawang isip si Maam na tulungan ako, Sila ang nagbayad sa hospital bill, tinulungan niya kong matubos yung bahay tapos si Ana sa awa ng Diyos nabawi ko na rin.

Niyakap ko ng mahigpit yung kapatid ko habang nagiiyakan kami, guilty na guilty ako na iniwan ko siya pero sa awa ng Diyos nakuha ko siya uli. Muling nagbalik ang paniniwala ko sa pag-asa at sa Diyos. Unti unti ng naayos ang buhay namin ni Ana. Sobrang bait talaga at maawain ang Diyos, pag-aaralin daw kaming dalawa ni Ana ni Maam, tumanggi ako dahil sobra na ang nagawa niya samin pero hayaan ko na daw siyang tulungan kami, kung labag pa daw sa kalooban ko, bayaran ko na lang daw kapag umasenso na ako pero sinabi niyang hindi ko siya kelangang bayaran, sapat na daw ang pasasalamat. Byuda na si maam at nag-iisang lalaki lang ang anak niya kaya magaan daw loob niya sakin.

Si Bill, anak ng professor ko, (di niya totong name) tinulungan ako na magkapart time job, siya na rin ang tumulong samin ni Ana malimutan ang mapait na nagyari samin dahil psychiatrist si Bill kaya siya ang umaalalay samin. Sinabi pa niya nung panahon na nasa club siya, hindi niya talaga plano pumunta duon, pinilit lang siya ng barkada niya at nung nakita niya daw ako, may naramdaman daw siyang kakaiba kaya niyaya niya akong lumabas hindi para gamitin kundi para lang kausapin. Duming dumi ang tingin ko sa sarili ko, araw araw akong umiiyak at araw araw kong nakikita ang mapait na nangyari sakin. Pakiramdam ko wala ng tatanggap sakin dahil marumi akong babae pero ipinaramdam sakin ni Bill at ni Maam G na karapat dapat akong mahalin na hindi ako madumi, tinulungan nila akong makabangon ng walang hinihiling na kapalit.

Maam G, tatanawin ko pong malaking utang na loob sayo to Maam at sa anak niyo po, papalitan ko po lahat ng tinulong niyo saming magkapatid. Salamat po talaga at salamat din sa Diyos dahil dinala niya kayo saming magkapatid. Salamat talaga Maam

Nagpapasalamat ako sa Diyos, akala ko di na kami makakabawi pero tinulungan niya kami, hindi niya pala kami pinabayaan. Yung akala kong sa ilalim na lang kami ng gulong, hindi pala. Hanggang ngayon nasasaktan pa din ako pero unti unti akong nabubuhayan muli, sa tulong na din ng mga taong hindi ko naman ka anu-ano.

Si papa di pa din umuuwi. Nananawagan na din ako sa mga pulis at radyo para mahanap siya. Pa, ano man nagawa mo samin pinatawad ka na namin bumalik ka na sana papa. Miss ka na po namin papa sana nasa mabuti ka papa ikaw na lang pamilya namin umuwi ka na kailangan ka namin ni Ana.

Minsan kong hinusgahan ang mga pokpok pero nalaman kong hindi pala lahat ng mga babaeng ito ginusto ang ginagawa nila hindi dahil sa easy money ito minsan wala ng choice. Hindi ako proud na naging pokpok ako dahil sa panahong nangailangan ako walang tumulong ang mga kaibigan ko hinayaan ako nung hirap na hirap ako kaya pinilit kong sikmurain ang pagiging puta. Minsan ito na lang ang tanging paraan kasi hindi nabibigyan ang mga babaeng ito at babaeng naging pokpok na magkaroon ng maayos na trabaho, may mga taong mahilig sa discrimination. Tao lang din kami na nagkamali pero madalas napilitan lang sa ginagawa. Hindi lahat ng babaeng naging pokpok ginusto ito. Yung mga estudyanteng nagiging pokpok, wag niyo agad husgahan dahil di niyo alam pinagdadaanan nila. Bago kayo manghusga, tanungin niyo muna sarili niyo kung wala pa kayo nagagawang kasalanan mabigat man o mababaw. Tsaka ka manghusga kung perfect ka, papalakpakan pa kita.

Yung mga kaibigan kong hindi na nga ako tinulungan pero nagkalat pa sa school ng kung anu-ano tungkol sakin, pinapatawad ko kayo. Wala na akong pakialam kahit ano pa isipin ninyo hindi niyo alam ang pinagdaanan at pinagdadaanan naming magkapatid. Patawarin na lang kayo ng Diyos.

Kung sino pa di mo kaanu-ano sila pa pala tutulong sayo.

Si Bill, nagpaalam manligaw sakin. Natakot ako dahil sa nangyari sakin at sa napakapait kong karanasan. Natakot din ako sa professor ko dahil baka isipin niyang inaabuso ko ang kabaitan niya na baka di niya ako gusto para sa anak niya pero tinanggap nila akong pareho. Pinaramdam nilang karapat dapat akong mahalin at tinanggap nila ako ng buong buo. Kaya ito, malapit ako sakanila at boto si maam G sakin. Salamat maam at bill sa pagtanggap niyo samin ni Ana.

Ang baku bakong daan na nadaanan ko unti unting nagiging matuwid, yung akala kong walang pag-asa meron pala.
Sa buhay, hindi paraan ang pagpapakamatay, dahil sa nangyari samin mas naging malapit ako sa Diyos at ano man problema ang inyong pinagdadaanan wag kayo mawalan ng pag-asa, may awa ang Diyos.

Isa na lang pinagdadasal ko kay Lord, ang mahanap ko si papa.

P.S please lang kung may nakakakilala sakin wag niyo na akong itatag. Salamat.

- Theresa"

Theresa
2014
Other
FEU Manila

Isaw at Kwek kwek

"Tawagin niyo akong maluho, lustay pera, and walang pagpapahalaga sa gamit pero ganito ako;

I changed expensive phones every 3 months or sooner pag feel kong nagsasawa na ako. I treat expensive restaurants as a mere ''carenderia''. Never akong tumikim ng streetfoods or meals na bababa ng 300 ang presyo. 5k ang baon ko araw-araw and wala akong mapag-gastusan masyado kaya andami ko ng ipon. (I'm not bragging my life tho, I'm just saying these things para madama niyo yung kwento ko.) Until I met this girl. She's so decent and simple and she caught my world off-guard.

Kinausap kita sa isa kong major subject kasi nahihirapan na ako ng sobra-sobra and wala ding may balak lumapit sakin kasi DAW sobrang suplado ko raw tingnan (which is totally opposite) and nahihiya daw sila sa sobrang gara ko tingnan. You never hesitated to heed my desperate call. You helped me a lot on that moment. Gladly, I passed the quiz. Nung nagbabasa ka na ulit ng notes mo, pasimple kong hiniram kasi may nasulyapan akong schedule graph dun and tiningnan ko yung oras ng last class mo. Hinintay kita and nagulat ka. I thanked you so much that night and niyaya kitang kumain sa isang resto kong kinakainan but you hesitated and I insisted. Kinulit kita na 'di ako uuwi hangang 'di ko nababalik yung kagandahang-loob na pinakita mo sakin. Sa huli, pumayag ka PERO sabi mo sa may kanto lang tayo ng bahay niyo para malapit. I said okay. I was expecting fast-foods or decent resto pero ang nakita ko lang is a grill and fishball stand. Sabi mo, dun nalang tayo kumain kasi daw mura. Almost masuka ako at the sight of sanitation ng pinaglulutuan. Tinawanan mo ako at hinila mo kamay ko para kumuha ng isaw(?) at kwek-kwek. Halos 'di ko masikmura yun pero nung natikman ko na, halos gusto ko ng bilhin lahat ng paninda dun. Tinawanan mo na naman ako. Dun nagsimula ang kwento natin.

Months passed, naging close tayo. Sobra, to the extent na halos may commitment na tayo. Tinanong kita kung pwede bang manligaw. Nagdalawang isip ka kasi sabi mo, ano nalang sasabihin sayo ng nanay mo kung pipili ako ng babaeng simple lang. Sinabi ko sayo na kumalma ka lang and maging positive hangang sa ma meet mo ang parent ko.

After 8 months of courting you, you finally said yes with the best smile I've ever saw. I introduced you to my mom that day after. Mom looked at you with the most suplada look a terror mom can give. You hid in my back and was so terrified. After my mom looked at your reaction, Mom laughed so much and smiled so gracefully and told you she was just messing around. She gave you the warmest welcome and told me she likes you. You had a girly talk with her and she even took you on a lady-shopping date. You never hesitated 'cause you were so shy back then. Mom almost bought you a car but you hesitated and I giggled so much at your cute reaction. After that, everytime I'm going to take you on a date, I always make reservations at expensive restaurants pero sa may isawan sa kanto niyo lagi ang bagsak natin and after that night, tinuruan moko magtipid. Binibigay ko sayo wallet ko and ikaw namamahala ng gastusin ko. You were so eager to teach me on how to spend smaller bills. 3 months later, nafeel ko yung pagbabago ko sa sarili ko. 300 nalang nagagastos ko sa isang araw, kasama na jan snacks natin after ng klase mo. I felt so changed and contented living a simple life from that day on.

2 years passed, I decided to meet your parents, and you were so happy that I told you that. After the day of our 2nd anniversary, pumunta tayo sa bahay niyo. Nagpakilala ako sa parents mo. Di ako nagpakita ng pagkamayaman ko. Nag-tricy lang tayo nun. Your father gave me a challenging look and your mom smiled at me. Sinabihan ako ng tatay mo na gusto niyang ma meet ang parents ko. Sabi ko, nanay na lang ang meron ako and sinabi ko kung anong rason at bakit. Nagayos ang pamilya ng date at lumabas tayo, kasama ang pamilya mo at mama ko sa isang magarang resto. Your dad and mom were grateful to meet my mom. My mom was so delighted to meet your parents 'cause they were so decent and neat. Our parents talked and laughed together while I was looking from a distance, craving for kwek-kwek and isaw.

Many challenges and tests from your dad was I able to pass, yung paggamit lang talaga ng pera ang hindi but after na makuha ko ang tiwala ng mga parents mo, nagdecide sila na patirahin ako sainyo and tuwang-tuwa ang nanay ko nung malaman niya yun. Almost bilihan niya kami ng isang magarbong bahay sa tabi ng village niyo but your parents said no. Then my mom said na kunin yung pera na ipapabaon sa amin. Kinuha ng tatay mo ng 'di nagdadalawang isip.

After several months, nagtaka na ako kung bakit wala man lang pagbabago sa bahay na yun. Nag-antay ako ng tamang moment para tanungin yung tatay mo about sa perang kinuha niya sa nanay ko until such time na dumating yung oras na yun. Out of nowhere, naitanong ko kung asan nga ba yung malaking pera na kinukuha niya sa nanay ko every month and ang sabi niya, ''alam ko iho na nagtataka ka kung asan yung pera pero ganito talaga kung bakit walang pagbabago dito sa bahay na 'to. Kada buwan na magpapadala ang nanay mo, ipinapakita ko sayo kung pano ko kunin PERO IBINABALIK KO sa sunod na araw'' sabay ngiti. Halos maiyak ako nun sa sobrang hiya ko sainyo. Nagsorry ako ng sobra at pinilit ko na kunin yung pera ko para man lang makabawi. Pinilit ko ng pinilit ang tatay mo na kunin yung pera at sa huli, kinuha rin nila. Sabi pa nga ng tatay mo, ''Hindi sa pera at katayuan nakikita ang pagpapahalaga sa isang tao. Sapat na ang oras at dedikasyon, anak.'' Nginitian ako ng tatay mo, naiyak na talaga ako sa tuwa kasi alam kong hudyat na yun na nakuha ko na ang abiso ng tatay mo para pakasalan kita.

Inaya kita sa isang magandang resto pero as usual, sa isawan ang bagsak natin. Nagpropose ako sayo mismo sa harap ng isawan. You said yes and tuwang tuwa yung taga-ihaw at nilibre tayo ng tag-isang barbecue haha!

A year after ng graduation mo, hinayaan kitang magplano kung san mo gustong ikasal at ngayong paparating ng June, ikakasal na tayo sa France. Nakita ko ulit yung tawa mo nung una mokong nakita na kumain ng isaw at kwek-kwek.

Pag naguusap tayo bago tayo matulog, lagi mong sinasabi na 'di ka makapaniwalang nagkalovestory ka nang pang Jan Di at Jun pyo. Lagi mong sinasabi na langit ako at 'di hamak na lupa ka lang, na ginto ako at tanso ka lang pero ang tunay talaga, langit ka at lupa ako, ginto ka at tanso lang ako. Sinasabi mo na napakaswerte mo sakin pero 'di mo marealize na MAS maswerte ako sayo and habang tinatype ko 'to, yakap-yakap mo ako habang naglalaway ka pa hahaha! Alam kong mababasa mo 'to mamaya kasi avid reader ka dito.

Laban na 'to, tatanda na akong magkasama tayo. Sobrang binago mo ang paniniwala ko na kayang gawin lahat ng pera.

25 na ako ngayon at kaya kong patunayan na may forever, hindi sa pera pero sa oras na kaya mong gastusin sa taong mahal mo. Ito ang munti naming kwento.
smile emoticon

P.S.:Nakatira parin ako sakanila at naiinis parin talaga ako sa pusa na kumain ng ulam namin kagabi. "

Jun Pyo
2009
IAS
FEU Manila

Unusual motivation

May agreement kaming dalawa na kada end of sem.. may 500 pesos ang may pinakamataas na GWA saming dalawa.

Pumupunta pa kami sa isang teashop sa St. Thomas square dala ang laptop namin para i-check sa portal ang grades. Almost three years na naming ginagawa 'to. Haha. Madalas siya ang panalo but this time..

Hawak-kamay kaming nagdadasal at halos pigil ang pag hinga sa sobrang intense.

Pinatay namin ng one hour yung laptop namin para pag open complete na yung grades. Dasal dasal habang tinitignan ng masama ang isa't isa.

(1 HOUR LATER)

TADAHHH!

Tili si boyfie. "WAAAAAAAH!" 1.2 GWA KO!!!!! AMINA 500 KOOOOO! HOOOO! ALL HARDWORK PAYS OFF! LORD THANK YOU PO!

ME: Sorry ka. *smirk*

Siya: Huh?

(natahimik at chineck ang laptop ko)

Me: *smiles at him* Amina 500 ko.
smile emoticon

Siya: Perfect 1.00 GWA, huh? Tsamba! Next sem babawi ako.

Iba yung trip namin pareho. Pareho kasi kaming scholar. UST siya FEU naman ako. Kaya kami na-inlove sa isa't isa e dahil sa pareho kaming Grade conscious yun lang talaga yung factor. hahahaha.

Nagkakilala kami sa isang quiz bee na kalahok ang pambato ng iba't ibang University. Elimination rounds have passed. Hanggang sa kaming dalawa nalang ang natirang nag lalaban. Nanalo siya nun. Inis na inis ako.

Pero after the game nilapitan niya ako sa backstage habang umiiyak. Di ko kasi matanggap ang pagkatalo dahil ang tagal kong pinag handaan yun.

""Wag kanang umiyak."" sabay abot ng panyo na di ko tinanggap kasi nga bitter ako.

Kinabukasan inadd niya ako sa FB, ""Wow ha. Nakuha pa akong i-add."" Inaccept ko para malaman kung anong problema niya. Kung mamba-brag lang sa pagka panalo niya e papalagan ko talaga siya. Chinat ko.

""Oh? Bat mo ko inadd? Yayabangan mo ko?""

Siya: Hindi ah. Gusto ko lang sanang malaman mo na you did great. Naka tsamba lang ako.

Ayun naging friends kami tapos nanligaw siya at naging kami.

Ginagawa namin to hindi lang para sa grades and good transcript, para narin sa parents namin, at sa future namin.
smile emoticon

GC
2012
Institute of Arts and Sciences (IAS)
FEU Manila

You will always be

It was April 12 2012 when it started. How could I ever forget that date. I was on my way to NRH to finish the enrollment process, when I bumped into someone. It's not like your typical sparks thingy. Rather, I felt a chill ran down my spine. He looked pale and his eyes are cold. I can read his lips pero di ako makatayo. He reached me his hand to help me up and said, ""sorry miss"" without even looking at me straight in the eyes. My instincts are telling me na parang hindi siya normal. ""Okay lang po kuya,"" I answered ""may I just ask kung saan po yung id section?"" Enrollee din pala si kuya kaya sabay na namin hinanap.

We talked for a bit while we are on queue. Wala siyang buhay sumagot, I asked him a lot of questions pero his responses were short and cold, maybe he's not in the mood. So I stopped bugging him.

""Anong course kukunin mo?"" he asked, without looking at me.
""Medtech. And you?""
""A-ako?"" he stuttered ""Legma sana kaso wala na raw slot. Kaya BM na lang.""

Natapos na kami sa id section and we decided to eat. All of a sudden, parang ibang tao na yung kasama ko. He thanked me for accompanying him daw pero ako naman talaga nagpasama, naging madaldal siya and sobrang dami niyang banat. Good thing he delivered everything smoothly.

""Sorry kanina ah.""
""Sorry for what?""
""Napansin ko lang kasi na hindi man lang kita tinitignan habang kinakausap, it is just now that I noticed that your eyes are worth every second staring.""

Fast forward. He asked for my number, magkausap kami everyday hanggang magpasukan, naging kami, we've been through ups and downs sa buong first sem, madalas mag-away but he never let me feel that it isn't worth it. Matalino siya, he got sense of humor, passionate and goal-driven, he's poetic and can write verses that melts me everytime, he's good with lyrics too but his voice just can't make it. I admit, he's my greatest love.

Second semester came and here's where things got rough. I transferred here in Taft's shield of green and white. I got tempted by the night life like most of the students here. While him, on the other hand, stayed in Morayta and joined an org (which I heard got disbanded idk what happened). I'll go home wasted and wake up in the morning with tons of messages and missed calls from him.

Sometimes, he would stay awake til 4 in the morning to remind me of my quizzes and other school stuff. Kapag 10:30 pasok niya, pupunta siya sa condo ng 7:30 just to bring me breakfast and prepare my stuff. Lagi niya akong sinasabihan na tigilan na yung bisyo ko pero I never listened. Pero pag siya yung wala or busy sa training, pinag-aawayan namin. Alam ko naman kasi he would never leave me, or so I thought.

It was supposed to be our 8th month but there were no signs of him; neither messages nor calls. Wala siyang pasok pero hindi rin siya dumating sa unit. Akala ko nagtatampo lang kasi gumimik ulit ako. Hindi ako nakatiis so I tried calling him, it was on my third attempt when he picked up his phone.

""Happy mo-""
""We need to talk.""
""About? Diba pupunta ka dito?""
""6:00 pm sharp. Wala akong pake kung exams niyo.""

From his tone alone, I know I'm screwed. Pero it was the first time I heard him like that. I was about to hug him when he swatted my hand off. I know it's my fault and I apologized. Nakita ko ulit sa kanya yung expression niya noong una ko siyang nakita. Minutes have passed but it was just a defeaning silence between us two, so I took the initiative to break the ice.

""What is it that you wanna talk about?""
""I'm breaking up with you."" it was straight and cold
""Ha? A-ano?"" this time, ako yung nagstutter ""Anong dahilan? Pagod ka na ba? Sawa ka na ba? Kung dahil sa bisyo lang to, pipilitin ko tigilan.""
""What happened last night?""
""What are you talking about?"" I tried to keep my composure pero I can see tears forming on his eyelids. Another bad thing is that I don't remember anything from last night.
""Trying to play innocent?"" his voice cracked. He lost his composure as he tried to pull his phone from his pocket. Tears were pouring down on his face as he swiped through his camera roll.

And there I was, dumbfounded. The pictures were clear, it was really me. I was making out with guys that I don't even know. Wala na akong nasabi pa. Kasalanan ko. I lost the man who loved me the most. I didn't have the strength to chase him as he walked away from me. Memories came flashing through, yung dinadalhan niya ako ng breakfast or magluluto kami sa unit, yung siya pag nagplantsa ng uniform ko noong hindi pa ako lumilipat, yung pag skip niya ng classes just to take care of me pag may sakit ako, yung proud pa siya na he bought me napkins, everything!!! I lost him and I lost it all in an instant and there's no one to blame. It was all my fault.

Fast forward to 2014. My friends invited me to watch the match against FEU live. I guess fate has its way of playing. The only tickets left were on the FEU side. It hurts to see him happy, without me by his side. I know it's pathetic but I would even skip classes just to go to UAAP games and watch him hit those snares. So pathetic that I even bought a shirt just to blend with the crowd and see him again. I don't know if he purposely removes his glasses to pretend he didn't see me, I understand but it hurts. The pain reverberates from my heart to my soul and it is asphyxiating. I deserve this torture but he didn't deserve the pain I caused him.

It is now 2016. Malapit nang mag 4 years mula noong nakilala kita. L, I am deeply sorry. You are my first, and I also want you to be my last. I hope it is not too late. I could only wish that the lines in your poems are still about me. You will always have a special place in my heart, you will always be my greatest love, you will always be my little drummer boy, and you will always be my favorite poem.
"

The Girl Who Lost It All
4122012
DLSU

Eye donation

4 years ago bago siya namatay, sinabi niyang gusto niyang i-donate ang mata niya sa taong nangangailangan.

Nakakatuwa. Nakakatuwang isipin dahil sa kahit huling hininga na nang buhay niya gusto niya pang makatulong sa iba. Hindi talaga ako nagkamali ng pag pili sa babaeng mamahalin. Napaka bait niyang babae. Napaka matulungin. Napaka ganda ng puso.

Part na ng family namin ang pag te-thanksgiving sa mga nangangailangan. Orphan din kasi ang daddy ko noon. Inampon siya ng grandparents ko; pinag aral, minahal, itinuring na tunay na anak. Kahit naging successful na si daddy sa buhay niya ngayon hindi niya parin kinakalimutan kung saan siya nag mula. Kaya naman once or twice a year, tumutulong kami sa mga orphanage, home for the elderly, at mga taong nakatira sa lansangan para kahit paano, kahit sa simpleng bagay, nakakapag pasaya kami. Pinalaki ako ni daddy na may puso sa mga nangangailangan, pinalaki niya akong mapag bigay at hindi madamot.

2008 sa White cross orphanage San Juan, dun ko nakilala ang babaeng magiging isa sa pinaka importante sa buhay ko. Si Mary.

Nakuha niya ang atensyon ko nang makita ko siyang nakikipag laro sa mga ulilang bata. Unang pagkakita ko palang sa kanya alam ko na. Alam kong siya na ang babaeng pakakasalan at mamahalin ko habang nabubuhay ako. Sapul na sapul ang puso ko sa mga ngiti niya habang pinapasaya ang mga bata. Para akong nakakita ng isang anghel na bumaba sa lupa. Napaka gandang babae. Napaka ganda din ng puso.

Nakipagkilala ako sa kanya noong araw na yun. Hindi ko pinalagpas ang pagkakataon. Ayokong pakawalan pa siya at sayangin ang araw na nasa harapan ko na siya. Ang reyna ng buhay ko.

At dun na nag simula ang lovestory naming dalawa.

Pareho kaming nag vo-volunteer worker para makatulong sa mga Calamity victims, homeless, home for the aged at iba't ibang orphanage.

Bawat araw na lumilipas... lalo ko siya minamahal.

Napaka maalaga niya. Napaka down to earth. Napaka god-fearing. Siya yung tipo ng taong parang hindi marunong magalit. Parang hindi marunong gumawa ng masama. Palaging naka ngiti, minsan umiiyak, umiiyak kapag nakikita niyang masaya ang mga natutulungan niya.

Sabi ko sarili ko, ""kapag pinakawalan ko pa ang babaeng ito, itatakwil ko ang sarili ko."" Ganyan ko siya ka-mahal.

2008-2010, ang pinaka masayang mga araw nang buhay ko kasi wala na akong mahihiling pa. Buo ang pamilya ko, kasama ko sila at kasama ko na rin ang magiging ilaw ng bubuuing sarili kong pamilya. Pero nag bago ang lahat ng iyon sa isang iglap..

Nagkasakit si Mary. Leukemia.

Ang pinaka masakit na pangyayari sa buhay ko ay ang ipaalam sa akin na hindi na mag tatagal ang buhay ng babaeng minamahal ko. Parang gusto ko naring mamatay nang marinig ko iyon. Hindi ko kaya nang wala siya. Hindi ko kakayanin.

Isang umaga, nagising nalang siya at sinabing gusto niyang i-donate ang cornea niya sa nangangailangan. Hindi ko pa matanggap yun kasi pinaniniwala ko ang siya at ang sarili ko na gagaling pa siya. Na mabubuhay pa siya at magagamit niya pa ang mga mata niya. Pero pinilit niya ako. Hindi niya na raw kaya.

Kinagabihan, kinuha ang cornea niya. Kinaumagahan, pumanaw na siya.

Noo'y lumalabo lang ang mga pangarap ko pero tuluyan ng gumuho ng mawala siya. Pangarap kong pamilya, pangarap kong makasama siya hanggang sa pag tanda, wala na.

Ilang taon akong nangulila kay Mary. Ilang taon kong binalak sundan siya sa taas at tapusin na ang buhay ko. Wala na siya eh. Para saan pa kung mabubuhay ako?

Araw araw kong binabalikan ang lugar kung saan kami unang nagkakilala. Tumigil ako sa pagiging volunteer worker kasi hindi ko kayang maalala ang mga ginagawa ko noon na kasama ko siya. Ilang taon kong binasura ang buhay ko dahil sa pagka wala niya. Naging manginginom ako. Naging mabisyo. Dala ng depression.

Pero bago mag pasko nito lang 2015, isinama ako ng mga magulang ko sa orphanage kung saan ko unang nakita si Mary. Namigay kami ng regalo at ng mga pamasko.

Nagulat ako dahil nandoon yung babaeng pinagbigyan ng mata ng girlfriend ko. Kasama nang pamilya niya na namimigay din sila ng regalo.

Nilapitan ko siya. Tinanong ko kung paano niya nalaman ang lugar na yun.

Dun ko nalaman na kaibigan pala siya ni Mary. Nagkakilala sila doon din sa orphanage na iyon na madalas din daw niyang pinupuntahan. Hindi raw naging dahilan ang pagiging bulag niya para tumulong. Dun ko din nalaman na dun din siya nanggaling bago siya inampon.

At nang araw na yun nakilala ko si Tina. Ang gumagamit ng mata ng girlfriend ko. Dahil sa kanya, nabuksan ulit ang puso ko. Natuto na ulit akong mag mahal. Nagkaroon ulit ako ng dahilan para mabuhay. Hindi dahil nakikita ko sa kanya si Mary o dahil sa mata ng yumaong girlfriend ko.

Nagustuhan ko siya dahil nasa kanya rin ang mga bagay na gusto ko sa isang babae. Mabait, matulungin, maka-dyos, down to earth, bonus na yung maganda.

Naging magkaibigan kami ng ilang buwan, nag tapat ako sa kanya na gusto ko siya at nito lang March 2, naging kami.

Alam kong maaga pa para sabihin 'to pero, sisiguraduhin kong aalagaan ko siya at mamahalin, gaya ng pagmamahal ko kay Mary.

Alam kong masaya narin si Mary dahil natuto na akong ngumiti muli. Kahit may mahal na ako ngayon, hindi ko parin siya makakalimutan. Siya ang unang babaeng minahal ko ng sobra at higit pa sa sarili ko.

Troy
2004
Institute of Arts and Sciences (IAS)
FEU Manila

Sorry.

January 2014 sa apartment ko.

Her: Babe, I'm pregnant!!!
Me: Huh?
Her: Buntis ako! Hindi ka ba masaya?
Me: Hindi ko anak yan!
Her: Anong hindi mo anak? Eh ikaw lang naman...
Me: Hindi ko anak yan! Hindi ko pananagutan yan! Umalis kana dito!

(Hindi pa ako handa maging tatay. Hindi pa ako graduate. Ano nalang ang sasabihin ng mga magulang ko? Ano nalang ang sasabihin sakin ng mga conservative relatives ko? Paano ko bubuhayin yan?)

Yan ang mga bagay na tumatakbo sa isip ko nung mga oras na yun.

Nakipag hiwalay ako sa kanya at sinabing hinding hindi ko pananagutan ang bata. Iyak siya ng iyak. Tumayo siya at umalis. Ilang minuto, natauhan ako sa mga nasabi ko na dala lang ng takot at galit. Hinabol ko siya.

Pero, habang pababa... Nakita ko siyang nahulog sa hagdan. Agad agad akong tumakbo sa kanya at binuhat siya. Nakita ko ang dugo sa sahig na nagmula sa likuran niya. Dinala ko agad siya sa ospital. Takot na takot ako.

Habang nasa emergency room siya, inuuntog ko ang ulo ko sa pader. Napaka gago ko. Anong ginawa ko. Anong sinabi ko. Lumabas nalang ang doctor at sinabing namatay ang bata. Tinatanong ako kung anong nangyari pero hindi ako makasagot. Basta iyak lang ako ng iyak.

Isang napaka laking pagkakamali na nagawa ko sa girlfriend ko pati narin sa anak ko. Kung maibabalik lang ang panahon, sana nagpaka lalake akong harapin ang mga nagawa ko.

Hanggang ngayon hindi niya parin ako mapatawad. Napaka laki parin ng galit niya sakin. Kahit sarili ko hindi ko rin mapatawad hanggang ngayon. Sana malaman niya na pinagsisisihan ko ang lahat. Sorry, Jessica.

Drew
2010
Institute of Architecture and Fine Arts (IARFA)
FEU Manila

I'm letting you go

"""If your ex became your friend or bestfriend, it means you never stopped loving each other."" I saw this post on facebook a few days ago, and it was the only push that I needed to see the whole truth. That you're still in love with her, your ex. And that, she's still in love with you too.

At first, I became jealous of her, mainly because she's your ex and you're still close with each other. I became jealous that instead of me being the first person you seek out when you're sad or happy, you seek her first. This became our main argument in our relationship hahaha. I was jealous, keyword WAS. I don't know, I guess I just realized and came to accept the fact that I can't have you without her. That you guys are a team. I didn't have a choice because I didn't want to lose you, although you never gave me that incentive, I just knew that if I made you chose between us, it'd be her. Beggars can't be choosers, diba?

Although I believe you when you say that you love me, I know you do. I just also know that you love her more than me and that you're still IN LOVE with her. Loving someone and being in love with someone is completely different. I see it everytime when the both of you are together, you are so much happier around her. And so is she. I have to give it to your ex too, she didn't even once, made me feel that she wants to steal you back. She was a sport. She was genuine, not once did I doubt her when she said that she was no threat to us.

I'm letting you go not because I don't love you. I do. I love you very much it hurts. I love you to the point that I can't keep you all to myself, where I know you are not 100% happy. I love you so much that I'm willing to let you go for your ex. I love you that it made me insecure and afraid of not making you completely happy by my side.

I love you. You love me. She loves you, and you're still in love with her. Guess I lose, right? I better raise the white flag now and claim defeat, so you can claim your prize. Your first love, first heartbreak, your ex.

Your ever supportive girlfriend,
C xx"

Mapagbigay
1510
DLSU