GUILTY OF ACADEMIC DISHONESTY

Sa title pa lang, masasabi na ninyo agad kung patungkol saan itong confession ko. Pero sana bigyan ninyo ako ng kaunting oras para maibahagi ang side ko.

Halos lahat naman ata nahihirapan sa new normal or sa ganintong setup 'no? Mas lalong mahirap kapag wala kang equipment na magagamit para sa online learning. Ganito kasi yung nangyari. Sa unang linggo ng klase namin, medyo okay pa yung sitwasyon kasi nakakapagpasa pa naman ako ng mga activities and assignments on time kahit cellphone lang ang gamit ko for online class. Sa second week, medyo nahihirapan na kasi may software na kailangang gamitin para makapagpasa. Luckily, nakapagpasa naman ako, sa tulong narin ng mga kaklase ko. Sa ika-tatlong linggo, dito na ako nanlumo. Kailangan makapagpasa kami ng recorded video namin habang ini-execute yung activity o assignment na pinapagawa. Binigyan kami ng sapat na oras para magawa iyon ngunit hindi ko nagawa. Nagchat ako sa kaklase ko na magwiwithdraw nalang muna ako sa subject na iyon at babalikan nalang next semester. Naawa sa akin ang kaklase ko kaya't pinakiusapan niya akong magsubmit nalang kahit walang video. Pero kaunting oras nalang ang natitira at magsasara na yung submission bin, wala pa akong nagagawa kahit isa. Kaya napag-usapan naming kopyahin nalang ang kanyang output pero papalitan lang ng kung ano mang pwede palitan doon. So, yun nakapagpasa naman tapos wala pang isang oras na-check na agad ng teacher namin yung outputs. Hindi ko alam kung ano ang irereact sapagkat nahuli akong nangongopya ng output ng iba. Binigyan ako ng time para mag explain kaya agad agad akong nag email sa teacher namin at nagpaliwanag na nagawa ko lamang iyon dahil sa kakulangan sa gamit. Mas lalo akong nanlumo sa nabasa kong reply niya sa email ko. Ang sabi niya, bagsak na ako sa klase niya at mas mabuti pang umalis nalang sa kurso/program na kinuha ko pagkatapos ng semester. Hindi ko alam kung ano ang gagawin, hindi pa ito alam ng parents ko, tanging ako at yung pinagkopyahan ko lang ang nakakaalam. Hindi ko alam kung anong tulong ang hihingin ko pero sana may darating bago ko maisipang sumuko nalang.

PS: Alam ko pong may magsasabing sana gumawa ako ng activities kahit sa computer shops lang. Pero wala pong malapit na computer shop sa aming lugar. Mahal din po ang pamasahe papuntang bayan, yung pera ko pangload ko lamang. Hindi ko rin magawang manghingi sa parents ko dahil medyo nahihirapan narin kami dahil sa nangyayari sa atin ngayon. Maraming salamat po.

Cheater

2021

CCS

MSU

BACK TO YOU

Naaalala ko pa rin ang mga nangyari no'ng araw yun. Nakaupo ka sa gilid, pawis na pawis kakatakbo habang hawak ang sira mong tsinelas. Iniiwasan kong maglakad sa gitna dahil baka matamaan niyo ako, pero kahit na nasa gilid na ako, natamaan pa rin ako. Agad kang lumapit, ang dungis ng itsura mo. Ayokong lumapit ka sa'kin kasi katatapos ko lang maligo nun, baka magamoy pawis ako kagaya mo.

"Ate pasensya na." 'Yan ang sabi mo sa akin.

Tiningnan kita ng masama at nagpatuloy na maglakad. Dito na kami titira ngayon sa lugar na ito kaya araw-araw kitang makikita, at summer kaya walang pasok. Buti naman at may mga naging kaibigan ako dito kaya madalas akong lumalabas para makipaglaro sakanila, malas nga lang kasi lagi kang andoon. Ang panget mo sa totoo lang.. pero nahulog ako sayo.

"Ayieee kayong dalawa ah, sumbong kita sa papa mo!" Tukso saakin ng isang bata, inirapan ko lang siya at nagpatuloy na makipaghabulan sa'yo.

Ang saya saya ko no'ng mga panahong 'yun. Masaya ako kasi palagi kitang nakikita, nakakasama, nakakatawanan. May iba na ata akong nararamdaman nun? Akala ko wala akong pagasa, ngunit sinabi mong nagugustuhan mo na rin ako. Hindi pa tayo teenager no'ng mga panahon na 'yun pero niligawan mo ako kasi gusto mo ipakita na seryoso ka sa'kin. (yawa 11 palang ako nun) Naaalala mo pa ba no'ng gabing tumakas tayo? At umupo sa bench na malapit sa bahay natin. Hindi ko alam kung anong nagtulak saakin para sabihin 'yung tatlong salita na hinihintay mo.

"Sinasagot na kita." Pabebe kong sabi sa'yo habang abala ka kakatingin sa mga bituin. Agad mo akong nilingon, "weh?" Tanong mo sa'kin. Tumango lang ako at bahagyang nabigla kasi niyakap mo ako ng mahigpit. Hinalikan mo ako sa noo habang nakayakap parin saakin. Bata pa tayo pero bakit ganito na ang nararamdaman ko para sa'yo?

Lumipas ang ilang buwan at mas naging sweet ka sa'kin. Lagi mo akong binibilhan ng ice candy, fishball, at marami pang iba. Lagi kang palihim na naghihintay sa labas ng gate namin para sunduin ako at tumambay sa paborito nating pwesto. Nagtagal din tayo ng walong buwan, ngunit isang araw umalis ka ng walang paalam sa'kin.

Nasaktan ako ng sobra, nagtanong tanong ako kung nakita ka nila o baka nakasalubong, ngunit wala ako nakuhang sagot. Nagchachat ako sa fb mo, pati kapatid mo chinachat ko na. First time ko maghost, ang bata ko pa nun.

After 2 years, nagparamdam ka. Hindi ko alam kung anong mararamdaman ko ng mga panahong 'yun. Masaya kasi bumalik ka? Malulungkot kasi may iba na akong nagugustuhan? O magagalit kasi iniwan mo ako sa ere? Pero kahit na ganon, kinausap pa rin kita. Bumalik 'yung nararamdaman ko for you, kaso ghinost mo ulit ako after 3 or 4 months of chatting. Then last year, nananahimik na ako tapos bigla ka nanaman pumasok sa buhay ko. Para saan nanaman? Ighost ulit ako? Paasahin? Saktan? Aba ewan. Hindi na kita pinansin, pero ang kulit kulit mo. Napilitan akong iblock ka.

In-unblock kita noong birthday mo para batiin ka, hanggang sa nagiging malapit nanaman ang loob ko sayo ngunit kailangan kong pigilan dahil may iba akong iniibig noong mga panahon na 'yun. Lagi kitang nakakasalubong sa labas, nasakto lang ba na andoon ka at lumabas ako? O baka tayo talaga para isa't isa? Kasi hindi lang isang beses kundi halos araw-araw na.

FF. Nagkajowa ka, masaya na ako sa buhay ko, not until nagchat ka ulit. Medyo nagkakalabuan na kami ng partner ko nun, at kayo naman wala na. Hindi kita pinatulan kahit na anong pilit mo sa'kin kasi ayokong masaktan ko yung jowa ko. Hanggang sa naghiwalay kami, at ikaw 'yung andyan para icomfort ako. Ilang buwan ka rin nasa tabi ko. Sinabi mo nun saakin na pag naheal na ako liligawan mo ako, napamahal na ulit ako sa'yo kaso bigla mo akong hindi kinausap. Nagkaroon ka ng bagong jowa, at heto nanaman ako, broken hearted ulit. Inayos ko ang sarili ko, sabi ko hindi na kita hahayaang makapasok muli sa buhay ko.

Kinain ko lang 'yung mga sinabi ko. Hinayaan na naman kitang makapasok, kaso ngayon iba na. You said that the reason why mas pinili mo 'yung babae kesa sakin is because ayaw mo akong maabala, ayaw mong makasagabal sa pag-aaral ko. But now, you're doing your best to prove sa'kin na nagbago ka na nga. Sabi mo saakin na nagsisisi ka kasi iniwan mo ako sa ere. Sabi mo rin na magumpisa tayong muli, tulad noong mga bata pa tayo. Sana magtuloy tuloy na 'to. Himbing ng tulog mo kasi humihilik na eh haha, naririnig ko sa tawag call kasi ayaw mong patayin.

Kahit anong gawin ko, sa'yo pa rin ako bumabalik eh. 'Yan din ang sabi mo sa'kin. Siguro nga ikaw na, pero kung hindi ikaw ang para sa'kin edi wag.

I know I'd go back to you. Sweet dreams my baby.

Rain

2021

Others

Others

SABAW

This happened year 2018, exam day. Sa dinarami raming sabaw at lutang experience ko ito ang isa sa pinakahindi ko malimutan. Last AM subject is General Math, so pagtapos kong i-take iyong exam na 'yon sobrang lutang na 'ko iniisip ko kung tama ba ang pagkakacompute at ang mga naging sagot ko, medyo nanginginig din ako that time dahil sa gutom. Agad kong kinuha ang ginawa kong reviewer na nakasulat sa yellow paper upang i-check ang ilan sa mga sagot lalo na sa part ng pag coding keme at habang tinitignan ko iyon ay siya ring paglakad ko papuntang cr upang maghugas ng kamay at mag ayos ng sarili.

Dalawang classroom lang ang pagitan ng layo ng CR mula sa akin at dahil kabisado ko naman ang hallway naglakad ako ng nakatingin sa hawak kong reviewer at hindi sa daan. Nang marating ko na ang banyo ay napatulala ako ng ilang segundo habang nakaharap sa salamin, walang ibang tao roon kundi ako lang kaya kiber lang sa pagtulala. Ilang saglit lang ay nag hugas at nagpatuyo na ako ng kamay.

Habang nag aayos ako ng buhok ay nakita ko sa reflection ng salamin ang isang lalaking HRM student na mukhang nabigla at natigilan sa pagpasok, kasabay ng pag tigil niya papasok ang pag tigil sa paghigop gamit ang straw sa kaniyang buko juice. Ako naman medyo iritable at nakataas na ang isang kilay habang tinatapos kong ayusin ang buhok ko dahil hindi siya umaalis at nakatayo lang sa pinto na para bang hinihintay akong umalis.

Humarap ako sa kaniya na nakasalubong ang kilay na mistulang nagtataka at para bang sinasabi ng mga mata ko na "anong ginagawa mo? fyi cr kaya 'to ng pambabae, anong tinatayo tayo mo riyan?!" At siya naman nakataas ang dalawang kilay at medyo nanlalaki ang mga mata at nagtataka rin. Habang nakatingin ako sa kaniya ay bigla akong napatingin sa pintuan at nakita ang "Men" sign na nakadikit. Sa mismong oras na iyon na napagtanto ko na ako talaga ang mali ay parang nilayasan ako ng emosyon at pakiramdam ko namula ako sa sobrang kahihiyan. Yumuko na lang ako at nag sorry. Mas lalo pang dumagdag sa kahihiyan ko noong nagmamadali na nga akong lumabas ay tsaka naman sumabit ang takong ng sapatos ko sa tiles na nakaangat ng kaunti muntikan na akong masubsob ng bongga. Mabuti na lang sa doorknob ako napakapit. HUHUHUHU tangna nakakahiya talaga halos mangiyak ngiyak ako pababa ng hagdan kasi doon lang ako natauhan na nasa 4th floor nga pala ako which is for Men's cr lang ang nasa floor na iyon at ang pambabae naman ay nasa 3rd floor.

At ngayong habang tinatype ko itong alaala na ito bumibilis tibok ng puso ko, naalala ng katawan ko yung kahihiyan na parang kanina lang nangyari.

Ikaw? Anong most memorable sabaw at kahihiyan moments mo?

elayeley

2018

BSTM

OLFU

THOUGHTS JUST NOW (SPG)

Hi. I'm Erin. Ewan, bigla ko lang naisip na mag-share ng thoughts ko dito. Para to sa mga lumalaban ng palihim. Silent battles ika nga. Kasi isa ako don.

Maraming kaganapan sa buhay ko na humantong ako sa ganitong sitwasyon. Plus, dumagdag pa ang pandemic.

Sobrang laki ng pinagbago ko noon at ngayon. School ko, work ko, iniwan ko dahil sa kalagayan ko, at umuwi ako sa amin, sa probinsya.

At eto na nga, almost 3 months na rin akong nandito sa parents ko. Namiss ko rin sila. Akala ko, ito na yung chance ko para baguhin ulit lahat. Pero hindi pala. Dami kong inakalang tama. Mas lalo lang akong nagpakalunod sa lungkot. Hindi ko maintindihan yung sarili ko, parang may hinahanap akong sagot na hindi ko alam saan ko makukuha kasi ang isip ko, may mali talaga.

Hanggang sa nitong nakaraang gabi lang. Nagsisimula na naman yung mood ko na parang ewan. Tapos timing din na may konting alitan si mama at papa. Napansin namin yun kasi medyo pasigaw na sila naguusap. Rinig sila kahit nasa kusina.

Tapos pumasok ako sa kwarto at doon ginawa ko yung laging dinidemand sa akin ng utak ko. Pinag-uuntog ko yung ulo ko sa dingding. Pinagsasampal ko ang mukha ko, suntok. Hanggang sa nasugat yung kilay ko sa kaliwa tapos nabibingi na ako dahil nasuntok ko yung tenga ko. Para akong nawawala sa sarili.

Napatigil ako sa pag iyak kasi nasa likod ko lang pala si mommy. Hindi ko siya napansin.

Lumapit sya sa akin. Niyakap nya ako, umiiyak na rin sya. Kumuha sya ng yelo tapos towel, tapos yung first aid kit. Umiiyak sya habang ginagamot nya ako.

Pagkatapos nun, tsaka sya nagsalita.

"Anak, labanan talaga ang buhay ngayon. Stress lang kasi kami ng papa mo, kaya ganun. Sorry, nak, pero sana hindi ganito. Kung iisipin lang ang pagod anak, sobrang pagod na rin kami. Pero hindi namin ipapakita yun sa inyo. Kakayod kami hanggang kaya namin. Pero kung makikita kitang ganyan Nak, malaking sampal sa amin yun ng papa mo. Isang kabiguan yun sa amin bilang magulang mo."

At dun ako lalong napaiyak. Nung sinabi sakin ni mama yun, parang bigla akong nagising at narealize ko na,

Sa hinaba ng panahon, naging selfish ako.

Maraming oras ang sinayang ko. Nagpakalubog ako sa lungkot. Nadaya ako ng sarili kong utak.

Kung iisipin ko, malungkot na ang mundo, dadagdag pa ako? Sa sobrang nakatuon ako sa sarili kong drama, di ko man lang nakita na sila din ay naghihirap. Pero nagpapatuloy sila.

Sobrang sakit.

Hindi dahil pagod na ako. Kung hindi naging makasarili ako. Nakikita ko, pero hindi ko naisip sila Mommy at Daddy na gumagapang na sa hirap ng buhay pero patuloy pa rin sila sa pagkayod para lang ipakita sa amin na andyan sila bilang mga magulang namin. Pero kung iisipin ko, pagod na rin sila. Kung iisipin ko, naiisip na din nila na tila pinaparusahan sila ng panahon. Imbis na maging ganito ako, dapat I-appreciate ko sila.

Kaya sa mga tulad ko, hindi ko ini-invalidate yung bigat na nararamdaman niyo. Pero sana wag nyo hahayaan na tatagal yung ganung pakiramdam sa inyo, yung magiging malungkot nalang bawat araw.

Simulan mo nang i-appreciate ang mga bagay, lalo na yung mga taong nasa paligid mo, yung mga taong parte na ng buhay mo, kumustahin mo sila, makipagusap ka sa kanila.

Kasi hindi natin hawak ang buhay natin. Tumatanda tayo, hindi bumabata. At kung may unang-una ka man na dapat mong pahalagahan, yun ay ang sarili no at mga mahal mo sa buhay kase hindi natin alam ang maaaring mangyari kinabukasan.

Erin

2018

Unknown

I THOUGHT

Hi, I'm Beng from Bulacan. Graduating student this coming August. I just want to share what I've experienced 2 weeks ago.

I came from a simple family. Sapat na makakain ng tatlong beses sa isang araw. Only child ako. Parehong nagtatrabaho ang mga magulang ko. Ang tatay ko ay driver ng tryk habang ang nanay ko naman ay nag aalaga ng bata.

Madalas ako maiwan sa bahay araw-araw kahit noong hindi pa pandemic. Maayos naman kami ng mga magulang ko, were good in terms (I guess) kahit hindi magkakasama araw-araw but syempre we have arguments din but "lambing arguments" ang matatawag ko. Nagkakapikunan kami ng mama ko sa mga hugasin, sa mga gawaing bahay. We both hate kalat. Ayaw na ayaw nila na umuuwi na makalat. Kaya I always challenge myself na everyday uuwi sila dapat malinis sa bahay. Everything goes well, uuwi sila maayos sa bahay, papasok sila sa trabaho ng maaga. And I didn't expect na maeexperience ko yung mga na-experience ng ibang tao.

One time, umuwi mama ko, saying na nag-positive daw yung tatay nung inaalagaan niya na bata. And for me, I was just chill because I was confident that time na she was okay lang, na I have faith ba na she's protected. But I didn't know that yung pagiging "chill" ko would end up sa sobrang pagka-worried.

For the next swab test, she became positive. And there was a pinch inside my heart. All the memories I had with my mom came back, the way na awayin ko siya, everytime na hindi ko na-appreciate yung mga ginagawa niya for me, yung pagalit niya kasi makulit ako na I thought trip niya lang ako pagalitan, everytime na mainit ulo ko because of school works, the way she leave me a note before she go to her work. I thought were okay, but were actually not. I realized how bad I was. How I lack and deprive them ng attention ko.

I thought okay lang na ganon ang set-up namin na uuwi sila, papasok sa work and maiiwan ako tapos paulit-ulit lang na routine. I thought ayos lang na hindi nag-uusap. I thought sapat na yung nanjan sila at nandito ako. I thought okay lang na hindi ako nag-iinitiate ng usapan or kwentuhan sa kanila. Mas nakikipagbiruan pa ako sa mga kaibigan ko kaysa sa kanila. I thought ayos lang na mabibilang sa daliri kung ilan lang pictures namin together.

But its not.

And I thought that time, mama ko lang but yung papa ko din nag-positive. They even told me na they have to leave for the protocol of isolation facility. And for the whole weeks they're gone, I just realized how important yung communication no matter how hard, how hectic yung sched ng bawat member ng family 'coz this is life. We never know what will happen in the next hours, days, weeks, months or years.

We always call each other, during their stay in the facility, we tend to call each other. And one thing I observed to them was, they were really happy and kinda funny to be with. Hindi pala sila boring, its just that ako lang kasi talaga yung hindi nag-initiate na makipagbiruan sa kanila because I always reason out na I was busy sa school, inaantok na ako amd whatever excuses.

I realized and see the worth of my parents. I see and understand na hindi lang lagi aral, hindi lang laging barkada ang inaatupag, hindi laging sila nanay at tatay lang ang may responsibilty satin. Its also our responsibility to take care of them. I learned how to be intentional and make time to those people around me.

Archt

2021

Architecture

BSU