Hi. Let me share my story here.
I have a Filipino-Chinese boyfriend. We first met at my cousin’s birthday. I am not a friendly type of a girl, kaya nung pinakilala ako ng mga tita ko sa sayo, I just smiled and walk away. Nagugutom na ko that time eh. And i don’t know you, tropa ka lang ng mga pinsan ko.
The following day, you added me on facebook. Maybe galing sa mga tukmol kong pinsan. But i didn’t bother to accept your friend request. Wala lang. I am too focused in my studies kaya wala akong balak mag-entertain (feeling chix ako dati ee haha).
Days passed, patuloy ka pa ring nangungulit. Nag-message request ka. Andami mo ring missed calls and text messages sa number ko. Even my cousins kinukulit ako na sumama sa mga gala niyo. Pang-blackmail nila sakin? Lahat daw libre. Not literally na wala akong choice, alam niyo lang talagang marupok ako pagdating sa pagkain.
Sa pag-aakalang marupok ako sa pagkain, napasama ako. Pero hindi nagtagal naging marupok na rin ako sayo. I fall for your priceless efforts. Unique eh, maybe because we’re from different country? Pero basta nagising na lang ako isang araw, hinahanap hanap na kita.
Days turned to weeks and weeks turned to months. Okay tayo. Pero hindi ko alam kung may tayo? For two years of being together never mo’ko tinanong ng “Will you be my girlfriend?”
Nalaman ko nalang na tayo kase pinapakilala mo na ko sa pamilya and friends mo na girlfriend mo. And when i confront you sabi mo lang sakin “In my country, once you started dating, kayo na”.
Maraming adjustments ang ginawa ko simula nung pinapasok kita sa buhay ko. Tinanggap ko yun. Kase nga magkaibang lahi tayo. Basta ba nakikitang kong mahal mo ako, mananatili ako.
Pero kalagitnaan ng relasyon natin, mag te-three year anniversary na sana tayo. Biglang humadlang pamilya mo. Eto na nga ba yung kinakatakutan ko. Hindi ako tanggap ng lolo’t lola mo. Kaya pilit na pinaghiwalay tayo.
Tinanggalan ka ng allowance. Tamang tama lang pangkain mo ang perang binibigay sayo. Naghirap ka, kitang kita ko. Pero bumilib ako sayo, kase sa kabila ng hirap pinili mo pa rin ako.
Kapalit ng pagpili mo sa akin, ay ang paghihirap ko. Bawat gala natin sagot ko. Bawat pagkaing gusto mong kainin, babayaran ko. Maarte ka sa pagkain, kaya kulang ang limang daan sayo pag lalabas tayo.
Nag-aaral lang din ako nun, kaya nahihirapan din ako. Pero nilabanan natin. Sabay tayong nagtiis, kase pinili nating makasama ang isa’t isa.
Lumipas ulit ang isang taon, buwan ng Hunyo. Graduation ko. Tuwang tuwa ako kase sa wakas medyo makaraos na tayo. Pero mismong graduation ko di ka dumalo. Kaya nagtaka ako. Sa unang pagkakataon sana makita mo ang pamilya ko. Pero mas pinili mong sumama sa barkada mo.
Bigla kang nagbago. Magfo-four year anniversary na tayo sa Agosto. Pero di ko maintindihan kung anong nangyari sayo. Makalipas ang isang linggo, kinumpronta kita sa mga kinilos mo. Pero di ko inasahan ang sagot mo.
“Let’s break up, ikakasal na ko.”
Pagkatapos ng lahat lahat ng sakripisyo ko, iiwan mo lang ako? Yan yung tanong na gustong gusto kong isumbat sayo. Gusto kong isumbat sayo lahat ng araw na nagutom ako para lang may makain ka. Lahat ng araw na wala akong tulog para lang maasikaso ka, kase lasing lasing ka. Yung araw na late ako sa thesis defense ko dahil t*ngin*! Inuna kita! Muntik pa kong di maka-graduate tapos eto lang maririnig ko galing sayo?
