May agreement kaming dalawa na kada end of sem.. may 500 pesos ang may pinakamataas na GWA saming dalawa.
Pumupunta pa kami sa isang teashop sa St. Thomas square dala ang laptop namin para i-check sa portal ang grades. Almost three years na naming ginagawa 'to. Haha. Madalas siya ang panalo but this time..
Hawak-kamay kaming nagdadasal at halos pigil ang pag hinga sa sobrang intense.
Pinatay namin ng one hour yung laptop namin para pag open complete na yung grades. Dasal dasal habang tinitignan ng masama ang isa't isa.
(1 HOUR LATER)
TADAHHH!
Tili si boyfie. "WAAAAAAAH!" 1.2 GWA KO!!!!! AMINA 500 KOOOOO! HOOOO! ALL HARDWORK PAYS OFF! LORD THANK YOU PO!
ME: Sorry ka. *smirk*
Siya: Huh?
(natahimik at chineck ang laptop ko)
Me: *smiles at him* Amina 500 ko.
smile emoticon
Siya: Perfect 1.00 GWA, huh? Tsamba! Next sem babawi ako.
Iba yung trip namin pareho. Pareho kasi kaming scholar. UST siya FEU naman ako. Kaya kami na-inlove sa isa't isa e dahil sa pareho kaming Grade conscious yun lang talaga yung factor. hahahaha.
Nagkakilala kami sa isang quiz bee na kalahok ang pambato ng iba't ibang University. Elimination rounds have passed. Hanggang sa kaming dalawa nalang ang natirang nag lalaban. Nanalo siya nun. Inis na inis ako.
Pero after the game nilapitan niya ako sa backstage habang umiiyak. Di ko kasi matanggap ang pagkatalo dahil ang tagal kong pinag handaan yun.
""Wag kanang umiyak."" sabay abot ng panyo na di ko tinanggap kasi nga bitter ako.
Kinabukasan inadd niya ako sa FB, ""Wow ha. Nakuha pa akong i-add."" Inaccept ko para malaman kung anong problema niya. Kung mamba-brag lang sa pagka panalo niya e papalagan ko talaga siya. Chinat ko.
""Oh? Bat mo ko inadd? Yayabangan mo ko?""
Siya: Hindi ah. Gusto ko lang sanang malaman mo na you did great. Naka tsamba lang ako.
Ayun naging friends kami tapos nanligaw siya at naging kami.
Ginagawa namin to hindi lang para sa grades and good transcript, para narin sa parents namin, at sa future namin.
smile emoticon
GC
2012
Institute of Arts and Sciences (IAS)
FEU Manila
Wednesday, April 13, 2016
You will always be
It was April 12 2012 when it started. How could I ever forget that date. I was on my way to NRH to finish the enrollment process, when I bumped into someone. It's not like your typical sparks thingy. Rather, I felt a chill ran down my spine. He looked pale and his eyes are cold. I can read his lips pero di ako makatayo. He reached me his hand to help me up and said, ""sorry miss"" without even looking at me straight in the eyes. My instincts are telling me na parang hindi siya normal. ""Okay lang po kuya,"" I answered ""may I just ask kung saan po yung id section?"" Enrollee din pala si kuya kaya sabay na namin hinanap.
We talked for a bit while we are on queue. Wala siyang buhay sumagot, I asked him a lot of questions pero his responses were short and cold, maybe he's not in the mood. So I stopped bugging him.
""Anong course kukunin mo?"" he asked, without looking at me.
""Medtech. And you?""
""A-ako?"" he stuttered ""Legma sana kaso wala na raw slot. Kaya BM na lang.""
Natapos na kami sa id section and we decided to eat. All of a sudden, parang ibang tao na yung kasama ko. He thanked me for accompanying him daw pero ako naman talaga nagpasama, naging madaldal siya and sobrang dami niyang banat. Good thing he delivered everything smoothly.
""Sorry kanina ah.""
""Sorry for what?""
""Napansin ko lang kasi na hindi man lang kita tinitignan habang kinakausap, it is just now that I noticed that your eyes are worth every second staring.""
Fast forward. He asked for my number, magkausap kami everyday hanggang magpasukan, naging kami, we've been through ups and downs sa buong first sem, madalas mag-away but he never let me feel that it isn't worth it. Matalino siya, he got sense of humor, passionate and goal-driven, he's poetic and can write verses that melts me everytime, he's good with lyrics too but his voice just can't make it. I admit, he's my greatest love.
Second semester came and here's where things got rough. I transferred here in Taft's shield of green and white. I got tempted by the night life like most of the students here. While him, on the other hand, stayed in Morayta and joined an org (which I heard got disbanded idk what happened). I'll go home wasted and wake up in the morning with tons of messages and missed calls from him.
Sometimes, he would stay awake til 4 in the morning to remind me of my quizzes and other school stuff. Kapag 10:30 pasok niya, pupunta siya sa condo ng 7:30 just to bring me breakfast and prepare my stuff. Lagi niya akong sinasabihan na tigilan na yung bisyo ko pero I never listened. Pero pag siya yung wala or busy sa training, pinag-aawayan namin. Alam ko naman kasi he would never leave me, or so I thought.
It was supposed to be our 8th month but there were no signs of him; neither messages nor calls. Wala siyang pasok pero hindi rin siya dumating sa unit. Akala ko nagtatampo lang kasi gumimik ulit ako. Hindi ako nakatiis so I tried calling him, it was on my third attempt when he picked up his phone.
""Happy mo-""
""We need to talk.""
""About? Diba pupunta ka dito?""
""6:00 pm sharp. Wala akong pake kung exams niyo.""
From his tone alone, I know I'm screwed. Pero it was the first time I heard him like that. I was about to hug him when he swatted my hand off. I know it's my fault and I apologized. Nakita ko ulit sa kanya yung expression niya noong una ko siyang nakita. Minutes have passed but it was just a defeaning silence between us two, so I took the initiative to break the ice.
""What is it that you wanna talk about?""
""I'm breaking up with you."" it was straight and cold
""Ha? A-ano?"" this time, ako yung nagstutter ""Anong dahilan? Pagod ka na ba? Sawa ka na ba? Kung dahil sa bisyo lang to, pipilitin ko tigilan.""
""What happened last night?""
""What are you talking about?"" I tried to keep my composure pero I can see tears forming on his eyelids. Another bad thing is that I don't remember anything from last night.
""Trying to play innocent?"" his voice cracked. He lost his composure as he tried to pull his phone from his pocket. Tears were pouring down on his face as he swiped through his camera roll.
And there I was, dumbfounded. The pictures were clear, it was really me. I was making out with guys that I don't even know. Wala na akong nasabi pa. Kasalanan ko. I lost the man who loved me the most. I didn't have the strength to chase him as he walked away from me. Memories came flashing through, yung dinadalhan niya ako ng breakfast or magluluto kami sa unit, yung siya pag nagplantsa ng uniform ko noong hindi pa ako lumilipat, yung pag skip niya ng classes just to take care of me pag may sakit ako, yung proud pa siya na he bought me napkins, everything!!! I lost him and I lost it all in an instant and there's no one to blame. It was all my fault.
Fast forward to 2014. My friends invited me to watch the match against FEU live. I guess fate has its way of playing. The only tickets left were on the FEU side. It hurts to see him happy, without me by his side. I know it's pathetic but I would even skip classes just to go to UAAP games and watch him hit those snares. So pathetic that I even bought a shirt just to blend with the crowd and see him again. I don't know if he purposely removes his glasses to pretend he didn't see me, I understand but it hurts. The pain reverberates from my heart to my soul and it is asphyxiating. I deserve this torture but he didn't deserve the pain I caused him.
It is now 2016. Malapit nang mag 4 years mula noong nakilala kita. L, I am deeply sorry. You are my first, and I also want you to be my last. I hope it is not too late. I could only wish that the lines in your poems are still about me. You will always have a special place in my heart, you will always be my greatest love, you will always be my little drummer boy, and you will always be my favorite poem.
"
The Girl Who Lost It All
4122012
DLSU
We talked for a bit while we are on queue. Wala siyang buhay sumagot, I asked him a lot of questions pero his responses were short and cold, maybe he's not in the mood. So I stopped bugging him.
""Anong course kukunin mo?"" he asked, without looking at me.
""Medtech. And you?""
""A-ako?"" he stuttered ""Legma sana kaso wala na raw slot. Kaya BM na lang.""
Natapos na kami sa id section and we decided to eat. All of a sudden, parang ibang tao na yung kasama ko. He thanked me for accompanying him daw pero ako naman talaga nagpasama, naging madaldal siya and sobrang dami niyang banat. Good thing he delivered everything smoothly.
""Sorry kanina ah.""
""Sorry for what?""
""Napansin ko lang kasi na hindi man lang kita tinitignan habang kinakausap, it is just now that I noticed that your eyes are worth every second staring.""
Fast forward. He asked for my number, magkausap kami everyday hanggang magpasukan, naging kami, we've been through ups and downs sa buong first sem, madalas mag-away but he never let me feel that it isn't worth it. Matalino siya, he got sense of humor, passionate and goal-driven, he's poetic and can write verses that melts me everytime, he's good with lyrics too but his voice just can't make it. I admit, he's my greatest love.
Second semester came and here's where things got rough. I transferred here in Taft's shield of green and white. I got tempted by the night life like most of the students here. While him, on the other hand, stayed in Morayta and joined an org (which I heard got disbanded idk what happened). I'll go home wasted and wake up in the morning with tons of messages and missed calls from him.
Sometimes, he would stay awake til 4 in the morning to remind me of my quizzes and other school stuff. Kapag 10:30 pasok niya, pupunta siya sa condo ng 7:30 just to bring me breakfast and prepare my stuff. Lagi niya akong sinasabihan na tigilan na yung bisyo ko pero I never listened. Pero pag siya yung wala or busy sa training, pinag-aawayan namin. Alam ko naman kasi he would never leave me, or so I thought.
It was supposed to be our 8th month but there were no signs of him; neither messages nor calls. Wala siyang pasok pero hindi rin siya dumating sa unit. Akala ko nagtatampo lang kasi gumimik ulit ako. Hindi ako nakatiis so I tried calling him, it was on my third attempt when he picked up his phone.
""Happy mo-""
""We need to talk.""
""About? Diba pupunta ka dito?""
""6:00 pm sharp. Wala akong pake kung exams niyo.""
From his tone alone, I know I'm screwed. Pero it was the first time I heard him like that. I was about to hug him when he swatted my hand off. I know it's my fault and I apologized. Nakita ko ulit sa kanya yung expression niya noong una ko siyang nakita. Minutes have passed but it was just a defeaning silence between us two, so I took the initiative to break the ice.
""What is it that you wanna talk about?""
""I'm breaking up with you."" it was straight and cold
""Ha? A-ano?"" this time, ako yung nagstutter ""Anong dahilan? Pagod ka na ba? Sawa ka na ba? Kung dahil sa bisyo lang to, pipilitin ko tigilan.""
""What happened last night?""
""What are you talking about?"" I tried to keep my composure pero I can see tears forming on his eyelids. Another bad thing is that I don't remember anything from last night.
""Trying to play innocent?"" his voice cracked. He lost his composure as he tried to pull his phone from his pocket. Tears were pouring down on his face as he swiped through his camera roll.
And there I was, dumbfounded. The pictures were clear, it was really me. I was making out with guys that I don't even know. Wala na akong nasabi pa. Kasalanan ko. I lost the man who loved me the most. I didn't have the strength to chase him as he walked away from me. Memories came flashing through, yung dinadalhan niya ako ng breakfast or magluluto kami sa unit, yung siya pag nagplantsa ng uniform ko noong hindi pa ako lumilipat, yung pag skip niya ng classes just to take care of me pag may sakit ako, yung proud pa siya na he bought me napkins, everything!!! I lost him and I lost it all in an instant and there's no one to blame. It was all my fault.
Fast forward to 2014. My friends invited me to watch the match against FEU live. I guess fate has its way of playing. The only tickets left were on the FEU side. It hurts to see him happy, without me by his side. I know it's pathetic but I would even skip classes just to go to UAAP games and watch him hit those snares. So pathetic that I even bought a shirt just to blend with the crowd and see him again. I don't know if he purposely removes his glasses to pretend he didn't see me, I understand but it hurts. The pain reverberates from my heart to my soul and it is asphyxiating. I deserve this torture but he didn't deserve the pain I caused him.
It is now 2016. Malapit nang mag 4 years mula noong nakilala kita. L, I am deeply sorry. You are my first, and I also want you to be my last. I hope it is not too late. I could only wish that the lines in your poems are still about me. You will always have a special place in my heart, you will always be my greatest love, you will always be my little drummer boy, and you will always be my favorite poem.
"
The Girl Who Lost It All
4122012
DLSU
Eye donation
4 years ago bago siya namatay, sinabi niyang gusto niyang i-donate ang mata niya sa taong nangangailangan.
Nakakatuwa. Nakakatuwang isipin dahil sa kahit huling hininga na nang buhay niya gusto niya pang makatulong sa iba. Hindi talaga ako nagkamali ng pag pili sa babaeng mamahalin. Napaka bait niyang babae. Napaka matulungin. Napaka ganda ng puso.
Part na ng family namin ang pag te-thanksgiving sa mga nangangailangan. Orphan din kasi ang daddy ko noon. Inampon siya ng grandparents ko; pinag aral, minahal, itinuring na tunay na anak. Kahit naging successful na si daddy sa buhay niya ngayon hindi niya parin kinakalimutan kung saan siya nag mula. Kaya naman once or twice a year, tumutulong kami sa mga orphanage, home for the elderly, at mga taong nakatira sa lansangan para kahit paano, kahit sa simpleng bagay, nakakapag pasaya kami. Pinalaki ako ni daddy na may puso sa mga nangangailangan, pinalaki niya akong mapag bigay at hindi madamot.
2008 sa White cross orphanage San Juan, dun ko nakilala ang babaeng magiging isa sa pinaka importante sa buhay ko. Si Mary.
Nakuha niya ang atensyon ko nang makita ko siyang nakikipag laro sa mga ulilang bata. Unang pagkakita ko palang sa kanya alam ko na. Alam kong siya na ang babaeng pakakasalan at mamahalin ko habang nabubuhay ako. Sapul na sapul ang puso ko sa mga ngiti niya habang pinapasaya ang mga bata. Para akong nakakita ng isang anghel na bumaba sa lupa. Napaka gandang babae. Napaka ganda din ng puso.
Nakipagkilala ako sa kanya noong araw na yun. Hindi ko pinalagpas ang pagkakataon. Ayokong pakawalan pa siya at sayangin ang araw na nasa harapan ko na siya. Ang reyna ng buhay ko.
At dun na nag simula ang lovestory naming dalawa.
Pareho kaming nag vo-volunteer worker para makatulong sa mga Calamity victims, homeless, home for the aged at iba't ibang orphanage.
Bawat araw na lumilipas... lalo ko siya minamahal.
Napaka maalaga niya. Napaka down to earth. Napaka god-fearing. Siya yung tipo ng taong parang hindi marunong magalit. Parang hindi marunong gumawa ng masama. Palaging naka ngiti, minsan umiiyak, umiiyak kapag nakikita niyang masaya ang mga natutulungan niya.
Sabi ko sarili ko, ""kapag pinakawalan ko pa ang babaeng ito, itatakwil ko ang sarili ko."" Ganyan ko siya ka-mahal.
2008-2010, ang pinaka masayang mga araw nang buhay ko kasi wala na akong mahihiling pa. Buo ang pamilya ko, kasama ko sila at kasama ko na rin ang magiging ilaw ng bubuuing sarili kong pamilya. Pero nag bago ang lahat ng iyon sa isang iglap..
Nagkasakit si Mary. Leukemia.
Ang pinaka masakit na pangyayari sa buhay ko ay ang ipaalam sa akin na hindi na mag tatagal ang buhay ng babaeng minamahal ko. Parang gusto ko naring mamatay nang marinig ko iyon. Hindi ko kaya nang wala siya. Hindi ko kakayanin.
Isang umaga, nagising nalang siya at sinabing gusto niyang i-donate ang cornea niya sa nangangailangan. Hindi ko pa matanggap yun kasi pinaniniwala ko ang siya at ang sarili ko na gagaling pa siya. Na mabubuhay pa siya at magagamit niya pa ang mga mata niya. Pero pinilit niya ako. Hindi niya na raw kaya.
Kinagabihan, kinuha ang cornea niya. Kinaumagahan, pumanaw na siya.
Noo'y lumalabo lang ang mga pangarap ko pero tuluyan ng gumuho ng mawala siya. Pangarap kong pamilya, pangarap kong makasama siya hanggang sa pag tanda, wala na.
Ilang taon akong nangulila kay Mary. Ilang taon kong binalak sundan siya sa taas at tapusin na ang buhay ko. Wala na siya eh. Para saan pa kung mabubuhay ako?
Araw araw kong binabalikan ang lugar kung saan kami unang nagkakilala. Tumigil ako sa pagiging volunteer worker kasi hindi ko kayang maalala ang mga ginagawa ko noon na kasama ko siya. Ilang taon kong binasura ang buhay ko dahil sa pagka wala niya. Naging manginginom ako. Naging mabisyo. Dala ng depression.
Pero bago mag pasko nito lang 2015, isinama ako ng mga magulang ko sa orphanage kung saan ko unang nakita si Mary. Namigay kami ng regalo at ng mga pamasko.
Nagulat ako dahil nandoon yung babaeng pinagbigyan ng mata ng girlfriend ko. Kasama nang pamilya niya na namimigay din sila ng regalo.
Nilapitan ko siya. Tinanong ko kung paano niya nalaman ang lugar na yun.
Dun ko nalaman na kaibigan pala siya ni Mary. Nagkakilala sila doon din sa orphanage na iyon na madalas din daw niyang pinupuntahan. Hindi raw naging dahilan ang pagiging bulag niya para tumulong. Dun ko din nalaman na dun din siya nanggaling bago siya inampon.
At nang araw na yun nakilala ko si Tina. Ang gumagamit ng mata ng girlfriend ko. Dahil sa kanya, nabuksan ulit ang puso ko. Natuto na ulit akong mag mahal. Nagkaroon ulit ako ng dahilan para mabuhay. Hindi dahil nakikita ko sa kanya si Mary o dahil sa mata ng yumaong girlfriend ko.
Nagustuhan ko siya dahil nasa kanya rin ang mga bagay na gusto ko sa isang babae. Mabait, matulungin, maka-dyos, down to earth, bonus na yung maganda.
Naging magkaibigan kami ng ilang buwan, nag tapat ako sa kanya na gusto ko siya at nito lang March 2, naging kami.
Alam kong maaga pa para sabihin 'to pero, sisiguraduhin kong aalagaan ko siya at mamahalin, gaya ng pagmamahal ko kay Mary.
Alam kong masaya narin si Mary dahil natuto na akong ngumiti muli. Kahit may mahal na ako ngayon, hindi ko parin siya makakalimutan. Siya ang unang babaeng minahal ko ng sobra at higit pa sa sarili ko.
Troy
2004
Institute of Arts and Sciences (IAS)
FEU Manila
Nakakatuwa. Nakakatuwang isipin dahil sa kahit huling hininga na nang buhay niya gusto niya pang makatulong sa iba. Hindi talaga ako nagkamali ng pag pili sa babaeng mamahalin. Napaka bait niyang babae. Napaka matulungin. Napaka ganda ng puso.
Part na ng family namin ang pag te-thanksgiving sa mga nangangailangan. Orphan din kasi ang daddy ko noon. Inampon siya ng grandparents ko; pinag aral, minahal, itinuring na tunay na anak. Kahit naging successful na si daddy sa buhay niya ngayon hindi niya parin kinakalimutan kung saan siya nag mula. Kaya naman once or twice a year, tumutulong kami sa mga orphanage, home for the elderly, at mga taong nakatira sa lansangan para kahit paano, kahit sa simpleng bagay, nakakapag pasaya kami. Pinalaki ako ni daddy na may puso sa mga nangangailangan, pinalaki niya akong mapag bigay at hindi madamot.
2008 sa White cross orphanage San Juan, dun ko nakilala ang babaeng magiging isa sa pinaka importante sa buhay ko. Si Mary.
Nakuha niya ang atensyon ko nang makita ko siyang nakikipag laro sa mga ulilang bata. Unang pagkakita ko palang sa kanya alam ko na. Alam kong siya na ang babaeng pakakasalan at mamahalin ko habang nabubuhay ako. Sapul na sapul ang puso ko sa mga ngiti niya habang pinapasaya ang mga bata. Para akong nakakita ng isang anghel na bumaba sa lupa. Napaka gandang babae. Napaka ganda din ng puso.
Nakipagkilala ako sa kanya noong araw na yun. Hindi ko pinalagpas ang pagkakataon. Ayokong pakawalan pa siya at sayangin ang araw na nasa harapan ko na siya. Ang reyna ng buhay ko.
At dun na nag simula ang lovestory naming dalawa.
Pareho kaming nag vo-volunteer worker para makatulong sa mga Calamity victims, homeless, home for the aged at iba't ibang orphanage.
Bawat araw na lumilipas... lalo ko siya minamahal.
Napaka maalaga niya. Napaka down to earth. Napaka god-fearing. Siya yung tipo ng taong parang hindi marunong magalit. Parang hindi marunong gumawa ng masama. Palaging naka ngiti, minsan umiiyak, umiiyak kapag nakikita niyang masaya ang mga natutulungan niya.
Sabi ko sarili ko, ""kapag pinakawalan ko pa ang babaeng ito, itatakwil ko ang sarili ko."" Ganyan ko siya ka-mahal.
2008-2010, ang pinaka masayang mga araw nang buhay ko kasi wala na akong mahihiling pa. Buo ang pamilya ko, kasama ko sila at kasama ko na rin ang magiging ilaw ng bubuuing sarili kong pamilya. Pero nag bago ang lahat ng iyon sa isang iglap..
Nagkasakit si Mary. Leukemia.
Ang pinaka masakit na pangyayari sa buhay ko ay ang ipaalam sa akin na hindi na mag tatagal ang buhay ng babaeng minamahal ko. Parang gusto ko naring mamatay nang marinig ko iyon. Hindi ko kaya nang wala siya. Hindi ko kakayanin.
Isang umaga, nagising nalang siya at sinabing gusto niyang i-donate ang cornea niya sa nangangailangan. Hindi ko pa matanggap yun kasi pinaniniwala ko ang siya at ang sarili ko na gagaling pa siya. Na mabubuhay pa siya at magagamit niya pa ang mga mata niya. Pero pinilit niya ako. Hindi niya na raw kaya.
Kinagabihan, kinuha ang cornea niya. Kinaumagahan, pumanaw na siya.
Noo'y lumalabo lang ang mga pangarap ko pero tuluyan ng gumuho ng mawala siya. Pangarap kong pamilya, pangarap kong makasama siya hanggang sa pag tanda, wala na.
Ilang taon akong nangulila kay Mary. Ilang taon kong binalak sundan siya sa taas at tapusin na ang buhay ko. Wala na siya eh. Para saan pa kung mabubuhay ako?
Araw araw kong binabalikan ang lugar kung saan kami unang nagkakilala. Tumigil ako sa pagiging volunteer worker kasi hindi ko kayang maalala ang mga ginagawa ko noon na kasama ko siya. Ilang taon kong binasura ang buhay ko dahil sa pagka wala niya. Naging manginginom ako. Naging mabisyo. Dala ng depression.
Pero bago mag pasko nito lang 2015, isinama ako ng mga magulang ko sa orphanage kung saan ko unang nakita si Mary. Namigay kami ng regalo at ng mga pamasko.
Nagulat ako dahil nandoon yung babaeng pinagbigyan ng mata ng girlfriend ko. Kasama nang pamilya niya na namimigay din sila ng regalo.
Nilapitan ko siya. Tinanong ko kung paano niya nalaman ang lugar na yun.
Dun ko nalaman na kaibigan pala siya ni Mary. Nagkakilala sila doon din sa orphanage na iyon na madalas din daw niyang pinupuntahan. Hindi raw naging dahilan ang pagiging bulag niya para tumulong. Dun ko din nalaman na dun din siya nanggaling bago siya inampon.
At nang araw na yun nakilala ko si Tina. Ang gumagamit ng mata ng girlfriend ko. Dahil sa kanya, nabuksan ulit ang puso ko. Natuto na ulit akong mag mahal. Nagkaroon ulit ako ng dahilan para mabuhay. Hindi dahil nakikita ko sa kanya si Mary o dahil sa mata ng yumaong girlfriend ko.
Nagustuhan ko siya dahil nasa kanya rin ang mga bagay na gusto ko sa isang babae. Mabait, matulungin, maka-dyos, down to earth, bonus na yung maganda.
Naging magkaibigan kami ng ilang buwan, nag tapat ako sa kanya na gusto ko siya at nito lang March 2, naging kami.
Alam kong maaga pa para sabihin 'to pero, sisiguraduhin kong aalagaan ko siya at mamahalin, gaya ng pagmamahal ko kay Mary.
Alam kong masaya narin si Mary dahil natuto na akong ngumiti muli. Kahit may mahal na ako ngayon, hindi ko parin siya makakalimutan. Siya ang unang babaeng minahal ko ng sobra at higit pa sa sarili ko.
Troy
2004
Institute of Arts and Sciences (IAS)
FEU Manila
Sorry.
January 2014 sa apartment ko.
Her: Babe, I'm pregnant!!!
Me: Huh?
Her: Buntis ako! Hindi ka ba masaya?
Me: Hindi ko anak yan!
Her: Anong hindi mo anak? Eh ikaw lang naman...
Me: Hindi ko anak yan! Hindi ko pananagutan yan! Umalis kana dito!
(Hindi pa ako handa maging tatay. Hindi pa ako graduate. Ano nalang ang sasabihin ng mga magulang ko? Ano nalang ang sasabihin sakin ng mga conservative relatives ko? Paano ko bubuhayin yan?)
Yan ang mga bagay na tumatakbo sa isip ko nung mga oras na yun.
Nakipag hiwalay ako sa kanya at sinabing hinding hindi ko pananagutan ang bata. Iyak siya ng iyak. Tumayo siya at umalis. Ilang minuto, natauhan ako sa mga nasabi ko na dala lang ng takot at galit. Hinabol ko siya.
Pero, habang pababa... Nakita ko siyang nahulog sa hagdan. Agad agad akong tumakbo sa kanya at binuhat siya. Nakita ko ang dugo sa sahig na nagmula sa likuran niya. Dinala ko agad siya sa ospital. Takot na takot ako.
Habang nasa emergency room siya, inuuntog ko ang ulo ko sa pader. Napaka gago ko. Anong ginawa ko. Anong sinabi ko. Lumabas nalang ang doctor at sinabing namatay ang bata. Tinatanong ako kung anong nangyari pero hindi ako makasagot. Basta iyak lang ako ng iyak.
Isang napaka laking pagkakamali na nagawa ko sa girlfriend ko pati narin sa anak ko. Kung maibabalik lang ang panahon, sana nagpaka lalake akong harapin ang mga nagawa ko.
Hanggang ngayon hindi niya parin ako mapatawad. Napaka laki parin ng galit niya sakin. Kahit sarili ko hindi ko rin mapatawad hanggang ngayon. Sana malaman niya na pinagsisisihan ko ang lahat. Sorry, Jessica.
Drew
2010
Institute of Architecture and Fine Arts (IARFA)
FEU Manila
Her: Babe, I'm pregnant!!!
Me: Huh?
Her: Buntis ako! Hindi ka ba masaya?
Me: Hindi ko anak yan!
Her: Anong hindi mo anak? Eh ikaw lang naman...
Me: Hindi ko anak yan! Hindi ko pananagutan yan! Umalis kana dito!
(Hindi pa ako handa maging tatay. Hindi pa ako graduate. Ano nalang ang sasabihin ng mga magulang ko? Ano nalang ang sasabihin sakin ng mga conservative relatives ko? Paano ko bubuhayin yan?)
Yan ang mga bagay na tumatakbo sa isip ko nung mga oras na yun.
Nakipag hiwalay ako sa kanya at sinabing hinding hindi ko pananagutan ang bata. Iyak siya ng iyak. Tumayo siya at umalis. Ilang minuto, natauhan ako sa mga nasabi ko na dala lang ng takot at galit. Hinabol ko siya.
Pero, habang pababa... Nakita ko siyang nahulog sa hagdan. Agad agad akong tumakbo sa kanya at binuhat siya. Nakita ko ang dugo sa sahig na nagmula sa likuran niya. Dinala ko agad siya sa ospital. Takot na takot ako.
Habang nasa emergency room siya, inuuntog ko ang ulo ko sa pader. Napaka gago ko. Anong ginawa ko. Anong sinabi ko. Lumabas nalang ang doctor at sinabing namatay ang bata. Tinatanong ako kung anong nangyari pero hindi ako makasagot. Basta iyak lang ako ng iyak.
Isang napaka laking pagkakamali na nagawa ko sa girlfriend ko pati narin sa anak ko. Kung maibabalik lang ang panahon, sana nagpaka lalake akong harapin ang mga nagawa ko.
Hanggang ngayon hindi niya parin ako mapatawad. Napaka laki parin ng galit niya sakin. Kahit sarili ko hindi ko rin mapatawad hanggang ngayon. Sana malaman niya na pinagsisisihan ko ang lahat. Sorry, Jessica.
Drew
2010
Institute of Architecture and Fine Arts (IARFA)
FEU Manila
I'm letting you go
"""If your ex became your friend or bestfriend, it means you never stopped loving each other."" I saw this post on facebook a few days ago, and it was the only push that I needed to see the whole truth. That you're still in love with her, your ex. And that, she's still in love with you too.
At first, I became jealous of her, mainly because she's your ex and you're still close with each other. I became jealous that instead of me being the first person you seek out when you're sad or happy, you seek her first. This became our main argument in our relationship hahaha. I was jealous, keyword WAS. I don't know, I guess I just realized and came to accept the fact that I can't have you without her. That you guys are a team. I didn't have a choice because I didn't want to lose you, although you never gave me that incentive, I just knew that if I made you chose between us, it'd be her. Beggars can't be choosers, diba?
Although I believe you when you say that you love me, I know you do. I just also know that you love her more than me and that you're still IN LOVE with her. Loving someone and being in love with someone is completely different. I see it everytime when the both of you are together, you are so much happier around her. And so is she. I have to give it to your ex too, she didn't even once, made me feel that she wants to steal you back. She was a sport. She was genuine, not once did I doubt her when she said that she was no threat to us.
I'm letting you go not because I don't love you. I do. I love you very much it hurts. I love you to the point that I can't keep you all to myself, where I know you are not 100% happy. I love you so much that I'm willing to let you go for your ex. I love you that it made me insecure and afraid of not making you completely happy by my side.
I love you. You love me. She loves you, and you're still in love with her. Guess I lose, right? I better raise the white flag now and claim defeat, so you can claim your prize. Your first love, first heartbreak, your ex.
Your ever supportive girlfriend,
C xx"
Mapagbigay
1510
DLSU
At first, I became jealous of her, mainly because she's your ex and you're still close with each other. I became jealous that instead of me being the first person you seek out when you're sad or happy, you seek her first. This became our main argument in our relationship hahaha. I was jealous, keyword WAS. I don't know, I guess I just realized and came to accept the fact that I can't have you without her. That you guys are a team. I didn't have a choice because I didn't want to lose you, although you never gave me that incentive, I just knew that if I made you chose between us, it'd be her. Beggars can't be choosers, diba?
Although I believe you when you say that you love me, I know you do. I just also know that you love her more than me and that you're still IN LOVE with her. Loving someone and being in love with someone is completely different. I see it everytime when the both of you are together, you are so much happier around her. And so is she. I have to give it to your ex too, she didn't even once, made me feel that she wants to steal you back. She was a sport. She was genuine, not once did I doubt her when she said that she was no threat to us.
I'm letting you go not because I don't love you. I do. I love you very much it hurts. I love you to the point that I can't keep you all to myself, where I know you are not 100% happy. I love you so much that I'm willing to let you go for your ex. I love you that it made me insecure and afraid of not making you completely happy by my side.
I love you. You love me. She loves you, and you're still in love with her. Guess I lose, right? I better raise the white flag now and claim defeat, so you can claim your prize. Your first love, first heartbreak, your ex.
Your ever supportive girlfriend,
C xx"
Mapagbigay
1510
DLSU
Subscribe to:
Posts (Atom)